TERUG naar Homepage

TERUG naar de pagina over Alaska

Hallo,
Dit is de tweede nieuwsbrief van luc.on.bike !

Glenallen en verder :
Na het vorige mailtje ben ik beginnen terugfietsen naar Palmer, dat net boven Anchorage ligt.
Biker Bob, die ik in Anchorage ontmoette, had me gezegd dat het eigenlijk maar een lang en saai stuk was.  En zoiets blijft natuurlijk hangen tussen beide oren ...  Ik fietste zowat 50 km in de richting van Palmer en Biker Bob bleek overschot aan gelijk te hebben.  De weg was grotendeels kaarsrecht en na elke flauwe bocht was er niets beters in zicht.  Links en rechts van de weg had men bij wegenwerken de berm wel wat 'opgekuist', maar daarna begonnen schier eindeloze berkenbossen en net die ontnamen elk vergezicht.  Elke stop leverde een zwerm agressieve muggen op, ik vond er eigenlijk niets leuks aan.  Dan heb ik maar gelift.  Op het eerste zicht leek het niet te lukken en ik had mezelf een half uur gegeven om hier weg te geraken.  De tijd was al serieus aan het verstrijken toen er iemand met een joviale glimlach stopte.  Het bleek een Rus te zijn, een politiek vluchteling uit  Siberië.  Zijn engels was zelfs na 7 jaar Alaska nog niet zo verstaanbaar, maar we slaagden erin om af en toe een conversatie te voeren.  Hij nam me helemaal mee tot in Palmer, een rit van om en bij de twee uur.  En jammer genoeg ; hoe verder we reden, des te interessanter werd het landschap ...  Het reliëf werd iets bergachtiger en daardoor kronkelde de weg meer en meer.  Verderop kwamen we in een nog bergachtiger gebied en waren er heel wat gletsjers van op afstand te zien !  Dit is een fantastisch (groot) land.

Palmer en verder ...
Vanaf Palmer ban ik de volgende morgen noordwaarts beginnen fietsen.  Alle grote wegen hebben een naam, ik volg nu de George Parks Highway.  Het weer is nu ook wat koeler geworden.  Voorlopig blijven de maxima rond de 15 graden hangen.  In Wassila kan ik iemand bezoeken, die me uitnodigde op de luchthaven van Anchorage.  Hij heeft hier een 'Resort', wat in de praktijk betekent dat hij een hotel heeft, met alles erop en eraan en ook ontspanningsfaciliteiten, zoals rafting en kayaken.   Dat lijkt me wel wat en dus ga ik op zoek naar z'n resort ...  Het adres op het kaartje kan ik langs geen kanten vinden en ik besluit na lang zoeken gewoon door te rijden.  Misschien een gemiste kans, wie weet ?  Langs de weg zijn er goede fietspaden, een flink stuk van de weg af.  Het enige nadeel is dat ze zo mogelijk nog meer op en neer gaan, dan de eigenlijke Highway zelf ...  (En dat dwingt tot inspanningen.)
Deze weg lijkt wel eindeloos en het schiet eigenlijk niet zo goed op. Ik maak lange dagen, van tussen de 130 en 155 km, de bevoorradingsplaatsen zijn eerder beperkt, maar de natuur heeft veel te bieden.  Beren krijg ik echter niet te zien en eigenlijk weet ik niet eens of dit goed of slecht is. Want een confrontatie met dit dier zie ik eigenlijk niet zo goed zitten ... (Sommige mensen hebben bv. Pepperspray bij, anderen hebben gewoon een geweer in de wagen ...)

Talkeetna.
Na twee dagen kom ik bij de afslag naar Talkeetna.  En man die in dezelfde rij zat op het vliegtuig van San Fransisco naar Anchorage had me bij zich thuis uitgenodigd.  Hij is van origine een Belg en dat maakt het allemaal nog wat leuker. Omdat het al te laat was om nog tot Talkeetna te fietsen, heb ik ook dat stukje gelift.  Eenmaal in het gezellige stadje moest ik enkel nog Claude opbellen en hij zou me komen oppikken.
Ondanks de afgelegen ligging is Talkeetna druk.  Van hieruit vliegen veel bergbeklimmers naar gletsjers aan de voet van Mount Mc Kinley, om van daaruit de klim aan te vatten.  Er zijn dus ook heel wat faciliteiten voor zo'n klein dorp.
Claude kwam me dus afhalen en na een korte kennismaking met z'n vrouw ben ik terug naar de stad gefietst om bij een tankstation een douche te nemen (dat werd tijd ook).  Daarna hebben we bij een kop koffie nog wat zitten praten.  Z'n grootvader was kolenhandelaar in Kortrijk (naam : Pattyn), maar z'n familie woonde eigenlijk meer in Wallonie, in de streek van Luik.  Zijn familienaam is Dewandeleer.
Ik mocht eigenlijk de gastenkamer betrekken, maar dat vond ik nogal een grote moeite voor hen en dan heb ik maar geslapen in de gesloten bak van hun Jeep.
's Morgens hebben ze spek met eieren klaargemaakt en er waren ook croissants met zelfgemaakte rabarbergelei.

Daarna ben ik teruggefietst tot de grote weg (22 km) en zo weer verder noordwaarts gefietst.  Ik kreeg Mount Mc Kinley meerdere malen te zien, het is een prachtige witte berg.  Later op de dag betrok het wat meer en toen ik er vlakbij stond, kreeg ik de top niet meer te zien ...

Maar fietsen langs het Denali National Park was ook een belevenis op zich.  De natuur heeft hier nog altijd verre de bovenhand op de mens.

Toen ik het Denali Park al ruime tijd voorbij was, ontmoette ik een andere fietser, die in dezelfde richting reed als ik.  Het was Hannes uit Munchen en we hebben tweemaal een halve dag samengefietst tot hier in Fairbanks.
Vooral het laatste stuk tot Fairbanks was voor mij heel zwaar, want ik heb meer bagage bij dan hem en er waren enkele serieuse bergpassen te overwinnen, hij was duidelijk sneller bergop.  En door het meerverbruik aan energie moest ik ook vroeger stoppen om weer wat te eten.  Het was leuk om die dingen eens te kunnen vergelijken ...

Gisterennamiddag zijn we dan samen wat inkopen gaan doen en we hebben ook het zwembad eens geprobeerd.  Maar ik heb er na korte tijd de brui aan gegeven, het water was wel erg koud.  Ondertussen is het anhoudend blijven regenen tot deze morgen (vrijdagmorgen).

Ik wil nu de Alaska Highway opfietsen, richting Whitehorse.
Je hoort later beslist meer van me, van ergens anders onderweg ...

Groetjes en tot later !

Luc.on.bike