|
|
TERUG naar Homepage
TERUG naar de pagina over Alaska
Hallo,
Het is weer al een tijdje geleden dat jullie nog nieuws van me
ontvingen. Alaska en Yukon zijn nogal dun bevolkte gebieden, er is weinig
gelegenheid tot het gebruiken van internet en als dat betalend is, dan is het
erg duur, of als het bv. gratis in de bibliotheek is, dan kan je enkel een half
uurtje of zelfs maar een kwartier op internet, zodoende...
Dit is nieuwsbrief Nr.3, over Alaska en Yukon - Canada.
Vrijdag 6 juli, ik fiets weg uit Fairbanks.
Ik kon de laatste keer gelukkig nog veel nieuws versturen vanop de
bibliotheek in Fairbanks. De mails checken, antwoorden formuleren en de
nieuwsbrief typen en versturen, het duurde ongeveer 2 uur!
Daarna moest ik nog naar het postkantoor en zeker ook inkopen doen voor de
komende dagen. Bij de winkelketen 'Safeway' vraag ik ook een klantenkaart.
Iemand zei me dat dit algauw enkele dollars kan schelen op je aankopen. Ik
vertrek uit Fairbanks met; 2 broden en een uienkoek, koekjes, chocolade, 2
appelsienen en 2 appels, 5 bananen, een salami worst, spek, kalkoenfilet, een
pannenkoekenmix, gecondenseerde melk, macaroni en een bokaal bolognese saus.
Voorwaar een serieuse klus om dat allemaal op de fiets te krijgen.
Daarna fiets ik de Richardson Highway op. Na 14 mijl kom ik in het
plaatsje North Pole. Het was vroeger opgezet als handelspost, maar nu is
dit unieke dorpje vooral bekend als woonplaats van Santa Claus. Rond het
ganse dorp hangt het hele jaar door een kerstsfeer. Er wordt naar verwezen in
straatnamen, er is versiering aan de huizen en er is het suikerstokachtige
uitzicht van de lantaarnpalen. Het ziet er allemaal schitterend uit en het
roept een gezellige sfeer op, maar het is tegelijk ook flink uit z'n tijdverband
gerukt en supercommercieel!
Bij Sqalcha is een jongeling met een kettingzaag bezig om uit een boomstam een
beer te sculpteren. Die heeft dat precies nog gedaan! Wat verder
vind ik een enig kampeerplekje, vlak bij de Salcha River. Door de regenval
van de voorbije dagen stroomt het mokkakleurige water in razend snel tempo
voorbij. Maar het is hier heerlijk rustig overnachten...
Zaterdag 7 juli, Verder tot Delta Junction.
Het heeft de ganse nacht geregend, maar gelukkig houd het rond 8u30
op ! Het is met 8 graden ook echt koud en er staat een strakke wind. Gelukkig
blaast die niet in het nadeel, maar echt goed opschieten doet het ook niet. Ik
heb wat zadelpijn en trek een tweede fietsbroek aan. Ik heb ondertussen
twee fietsbroeken, een lange broek en een regenbroek aan! Het dorpje
Richardson kom ik gewoon niet tegen, maar gelukkig heb ik ook nog geen voeding
nodig. Op een Parking spreek ik iemand aan en hij blijkt uit Gent te
komen! Is de wereld niet erg klein geworden? Dat vragen we ons
beiden tegelijk af.
De volgende plaats van betekenis is 'Big Delta'. De rivier neemt hier ook
werkelijk alle plaats in, het dorpje heeft zijn naam niet gestolen. Ik
bezoek er ook Rika's Roadhouse, een halteplaats voor de vele mensen die vorige
eeuw op zoek gingen naar goud.
In Delta Junction kan ik nog een brood kopen en wat melk. En nu kunnen we de
Alaska Highway opfietsen en op zoek gaan naar alweer een nieuwe kampeerplek.
Bij zover ik kan weten heeft het de hele nacht nog zachtjes
doorgeregend. Maar gelukkig houdt het rond 8 uur alweer op. Mijn
zondagse ontbijt bestaat uit 3 verschillende muffins (strawberry, banana en
apple muffin), die ik meebracht. Ik had er al een paar geproefd in Alaska
en ze zijn allen om ter lekkerst.
De voormiddag is eigenlijk uiterst saai verlopen: de weg maakte de eerste 50 km
maar twee flauwe bochten. En slechts af en toe kon ik een flauwe glimp
opvangen van de nabije bergen (Je kent dat wel van het bos en de bomen...).
Die bergen zijn zwaar beladen met donkere wolken, maar het blijft voorlopig toch
droog. Iets verder fiets ik over een lange brug over de Gerstle river.
't Is hier allemaal om ter indrukwekkendst, Deze middag maak ik Tortilla's
klaar. Het geeft me de nodige calorieën om verder te fietsen naar Dot
Lake. De weg gaat nu meer en meer op en neer en ik krijg af en toe
prachtige vergezichten voorgeschoteld. De schaarse zon geeft de
zwartgroene bergen wat meer kleur. Rond 15 uur kom ik in Dot Lake aan, ik
zie er de eerste huizen, vandaag.Ik heb wel zin in een koffie, al moet ik
vaststellen dat de benzinepomp met café vandaag gesloten is... Ik vraag
een man of ik in het dorp nergens een koffie kan drinken en hij zegt dat ik maar
een koffie moet vragen aan z'n vrouw, die is binnen in het huis... Ik klop
vervolgens aan en vraag haar eerst of ze m'n flessen kan opvullen met
drinkwater. Terwijl ze die vult zeg ik dat ik eigenlijk stopte om een
koffie te drinken en het jammer vind dat alles gesloten is. En toen zei ze
onmiddellijk ook dat ze wel koffie kon zetten! (Kan je je hier zoiets
voorstellen?) Er kwamen ook koekjes op tafelen we hadden een leuk en
ontspannend gesprek.
Na nog eens 25 km fietsen heb ik dan een avondmaaltje klaargemaakt (noedels,
appelschijfjes, tomatensaus en kaas). Na de afwas en de opkuis heb ik nog,
zoals gewoonlijk, zo'n 10 km gefietst. op die manier gaat alle geur uit je
kleren en andere spullen en kan je gemakkelijker het contact met beren
vermijden! Anders komen ze daar echt op af en ik kan me leukere dingen
voorstellen.
Maandag 9 juli, Tot Tetlin Junction.
Vannacht moest ik even uit de tent voor een plasje., de maan stond
net boven de horizon, maar het was ook helder licht en ik kreeg nu voor het
eerst uitzicht op de met sneeuw bedekte bergen. Het was koud en dus kroop
ik maar weer snel in de warme slaapzak. Maar het gaf toch al aan dat ik
een stralende morgen kon verwachten. Bij het ontbijt maakte ik een vlootje
'creme cheese' open, met een strawberry smaak. De zachte mengeling van
zout en suiker smaakt toch heerlijk fris op de boterham; een ontdekking!
Bij een garage wissel ik (preventief om de 1000 km) m'n fietsketting en ik vraag
er ook wat olie. Dom en jammer voor mij, maar tot twee keer toe volgt de
ketting niet precies alle wendingen en openingen, hij moet telkens weer open en
dicht...
Bij het Tourist Information Centre ontmoet ik een koppel met campingcar uit
Pellenberg. Als ik verrast zeg dat m'n Pa daar geopereerd is, dan zegt zij
dat ze daar tot 10 jaar terug nog op de longafdeling werkte. En ja ... de
wereld blijkt nog maar eens klein. We hebben elkaar veel te vertellen,
wisselen tips en trucs, wegeninfo enz. uit.
Rond 15 uur wordt het dan hoog tijd om nog wat inkopen te doen en toch nog een
beetje te fietsen. En dat fietsen gaat precies niet zo goed. De
fiets zwalpt een beetje en zelfs na controle van bagage en de elastieken, kan ik
maar niets vinden. Maar wat verder heb ik het: de band loopt heel zachtjes
leeg (m'n tweede lekke band!). De oorzaak is een uiterst klein
glasscherfje dat tot door het 3 mm dikke rubber geraakt was...
Bij Tetlin Junction neem ik de afslag richting noorden, naar Dawson City en dus
ook Canada. Op een parking probeer ik wat verder pannenkoeken te bakken,
maar dat lukt slechts half omdat ik de pan niet kan invetten... Bij mijl 5
op de Taylor Highway kampeer ik op een grasveldje, vandaag heb ik 'slechts' 78
km kunnen fietsen, maar dat mag ook wel eens. De totaalstand staat nu op
1459 km!
Dinsdag 10 juli, Naar het dorpje Chicken.
Het
heeft nog maar eens de hele nacht geregend, maar vanmorgen is het weer eens
droog. Ik kan alvast starten met een fikse afdaling, maar even verder
werkt men aan de weg en begint het alweer te stijgen... De eerste 44 mijl
(+/- 70 km) van deze weg zijn redelijk goed verhard, bijna net zo goed als
asfalt. Ze noemen het hier een chiped surface, een soort hard, tot een
glad oppervlak samengereden gravel. De weg trekt echt de wildernis in, zo
ver je kan kijken zie je bomen, hellingen, echte bergen en behalve deze weg is
er nergens een teken van menselijke inbreng. Alhoewel het maar 13 graden
is, brand de zon verschrikkelijk hard. Het gaat ook voortdurend op en af
en ik krijg de indruk niet goed vooruit te komen. Rond 11 uur begint het
te regenen en is het ook koud, dat houdt zo aan tot 13 uur. Dan kook ik me
een potje en trek verder richting Chicken. Bij mijl 44 houdt het asfalt
ook echt op en gaat de weg over in gravel, putten en een wasbord reliëf.
Even verder ontmoet ik een Nieuw-Zeelander op de fiets. We wisselen wat infouit
en gaan dan weer elk onze weg. In Chicken had het blijkbaar nog meer
geregend want de weg was er veranderd in een echte modderpoel. Ik zoek
er water, kook een verzameling restjes en fiets uiteindelijk nog 10 km verder de
bergen in...
Woensdag 11 juli, Van Chicken naar Boundary en Gold Creek.
Vandaag was het nog even verder noordwaarts fietsen, richting Eagle
op de Taylor Highway. Maar het
verliep allemaal niet zo vlotjes. Eerst
was er die lange klim (op gravel) en verder ging het op en neer tot het einde
van de vallei; het was allemaal
niet zo bevorderlijk om een goed fietsritme te vinden.
En toen het wat verder weer meer begon te klimmen voelde ik de bui
(letterlijk) al hangen. Aan de
andere kant van de berg gromde en rommelde een stevig onweer.
Ik zag het allemaal niet zo goed zitten, temeer daar ik voordien al
gewaarschuwd was voor een lange en zware klim!
Tegen 11u30 heb ik dan eerst een potje gekookt, om weer wat nieuwe
krachten op te doen. Alles zat nog maar pas op de fiets of er stopte een wagen.
De man wilde nog even meegeven dat ik maar beter beschutting kon zoeken,
want dat er een erg onweer op komst was …
Nou nee, fietsen moet ik nu, da’s de enige manier om het warm te
hebben. En wat volgde was werkelijk
apocalyptisch: eerst een regenvlaag, vervolgens hagel en boven op de top lag
zelfs sneeuw! De gravel en aardeweg
werd er almaar slechter door. Het oppervlak loste op en werd uiterst glibberig, kortom het
fietsen ging niet vooruit. Tegen
15u30 kom ik dan in het grensplaatsje Boundary.
Maar nog eens 4 mijl (+/- 6.5 km) verder ligt de echte grens en je raadt
het al: weer bergop. Het weer
schakelt om en het wordt nu netjes warm. Aan
de grens (op 1320 m hoogte) moet het horloge een uur vooruit.
Ik fiets nu Canada – Yukon binnen.
Even verderop vind ik de mooiste kampeerplek die ik me maar kan
inbeelden! Er is een prachtig
uitzicht, een beetje wind (en dat houdt de insecten weg !) en ik hoor of zie
hier echt niemand ! Nog voor ik het
goed en wel besef lig ik al te slapen …
of surf naar het volgende land dat Luc op zijn reis zal doorkruisen nl. Canada.