|
|
TERUG naar Homepage
TERUG naar de pagina over Canada.
Hallo,
Het is alweer al een tijdje geleden dat jullie nog
nieuws van me ontvingen. Ondertussen heb ik de Cassiar Highway gefietst,
een weg die globaal noord-zuid loopt en ik alleen maar kan aanbevelen.
Voorlopig zijn er nog enkele stukken gravel (zo'n 15 procent) en ik vind het
alleen maar jammer dat men die stukjes beetje bij beetje aan het wegwerken is,
want op die manier wordt de weg alleen maar drukker !
Dit is nieuwsbrief
Nr.4, over een flink stuk van de westkant van British Colombia - Canada.
Zaterdag 28 juli - Begin van
de Cassiar Highway.
De eerste
50 km van deze route zuidwaarts heeft nogal kuren: de weg kronkelt en slingert
zich doorheen de dennenbossen en heeft echt venijnige klimmetjes! Af en
toe vang ik een glimp op van de Coastal Mountains, de bergketen die zich
noord-zuid uitstrekt langs de hele kust van British Colombia. Rond de middag
bemerk ik weer een zwarte beer in de berm. Het is voor ons allebei even
schrikken, hij holt gewoon het bos in en daarmee is voor mij het probleem
opgelost. Wat verder kook ik een middagmaal, maar ik kijk
voorzichtigheidshalve veel om, je weet maar nooit of die beer nog eens opdaagt!
In de namiddag komt de weg steeds dichter in de buurt van de bergen. Bij
Boya Lake is er een Rest Area en ik besluit om er even aan de fiets te werken.
Tussen de voordrager en de bovenkant van de vork is er nog geen verbinding en ik
vind dat dit een stuk steviger zou worden, vooral met het oog op de komende
gravelstroken. In de Hardware Store van Watson Lake kocht ik me zo'n
gegalvaniseerd (meubel)hoekijzertje. Maar jammer genoeg blijkt dat te
lang. Met behulp van het houtzaagje van m'n zakmes maak ik een diepe kras
en kan het ijzer vervolgens gewoon afbreken. Nu moet ik nog een gaatje
zien te maken in het aluminium vlak van de bagagedrager. En ook dat blijkt
niet zo simpel. Met een priem duw ik eerst een bultje en met behulp van
m'n zakmes en diverse kruiskopschroevendraaiers maak ik dan door te wrikken een
gaatje van wel 4 mm grootte! Met een boutje is de verbinding dan
gauw gemaakt; het ziet er al heel wat steviger uit. In Good Hope
Lake kook ik m'n avondmaal. Heel wat mensen komen een praatje met me maken
en zo is het snel laat in de avond. Even buiten het dorp stel ik de tent
op.
Zondag
29 juli - fietsen naar Dease Lake.
Vanmorgen lijkt het nog
prachtig weer te gaan worden, al komen er vroeg wolken opzetten vanover de
bergen... Ik ben nog maar pas gestart of de weg begint flink te stijgen.
Bovendien maakt de weg een knik naar het westen, ik krijg een harde tegenwind te
verduren. Jade City is m'n eerste halteplaats. En alhoewel dit maar
220 km ver ligt doe ik er meer dan twee en een half uur over! Zoals de
naam het al aangeeft: er wordt hier aan jade gewerkt, een opaalgroen gesteente.
Niet echt mijn smaak. De bergen laten nog maar een smalle vallei en hier
en daar gaan de riviertjes over in een bergmeertje. Ik fiets nu op een
spectaculaire bergweg, met telkens weer uitzicht op andere (besneeuwde) pieken.
Als het rond 14 uur ook nog begint te regenen, zakt m'n moed helemaal onder nul.
Bij Dease River Crossing houd ik het rond 16u30 voor bekeken. Op de
camping kan ik wat tot rust komen, de kaart bestuderen en me weer eens wat
opfrissen.
Maandag 30 juli - Nu echt
tot Dease Lake.
Ik blijf
lekker nog wat langer slapen vanmorgen en ben daardoor bijna de laatste om de
camping te verlaten (rond 9u45). De weg trekt weer de bergen in, ook al
zijn er bitter weinig vergezichten. Na zo'n 35 km begint het eerste stuk
gravel, met een lengte van 26 km. Bij kilometer 40 van de dag maak ik me
macaroni met ham en kaassaus klaar. Volgens de verpakking zijn het vier
porties, toch kan ik ze alle vier de baas... Na nog een fikse klim is er
een lange afdaling langs het Dease Lake tot in het gelijknamige dorp Dease Lake.
Ik ga eerst naar het college, waar er e-mailfaciliteiten zijn. Ik ontmoet
er een Fransman, die op een tweedehandse fiets (met grote sporttassen erop)
noordwaarts fietst. Hij plukt de hele tijd in z'n haar en in z'n baard en
doet me wat aan Urbanus denken (in zijn jonge tijd). Ik kook er nog m'n
avondmaal, een biefstuk met spinazie, bezoek het info-centrum en fiets nog het
dorp uit.
Dinsdag 31 juli - Over twee
bergpassen.
Als ik uit de tent
kom kan ik m'n gevoel niet geloven: het lijkt erop dat ik vandaag rugwind zal
hebben! Na een kleine aanloop volgt een klim van 7 km, is me dat zweten zo
vroeg in de morgen! Ik trek over een pas van 1241 meter. Daarna
volgt en plateau van om en bij de 30 km, maar de hele nabije omgeving bevind
zich in de wolken... Aan het einde van dat plateau ontmoet ik de
Nederlander Arjan. Ik ben net met het middageten bezig, we praten
honderduit. Rond 14 uur gaan we dan elk weer onze eigen weg. Er
volgt nu een afdaling op gravel tot bij de Stikine River en daarna weer een
beklimming van 7 km met een gemiddelde van 8 procent! Toch klim ik
redelijk vlotjes naar de top en krijg stilletjes aan weer zicht op nieuwe
landschappen. Na wat fietsen is er een REst Area, ik maak er een kop hete
chocolademelk en kom er weer op krachen na het eten van een paar boterhammen.
Daarna fiets ik weer verder tot de 40 Mile Flats. Er zijn nu donkere
bergen in zicht, met besneeuwde toppen en laaghangende wolken. Het is
eigenlijk al de ganse dag koud en voor de afdaling trek ik m'n jasje aan.
Ik fiets nog tot Iskut en langs het smalle langgerekte meer verder tot Tatogga.
De wind blaast onvermoeibaar verder in m'n nadeel, ik geef er rond 19u45 de brui
aan.
Woensdag 1 augustus - Het
gaat steeds verder zuidwaarts.
Vannacht heeft het nog wat
geregend en ook vanmorgen ziet de lucht nog erg grijs. Als ik de tent
uitwil krioelt het van de opdringerige muggen. M'n nieuwe spray "OFF
1 - Deep Wood" doet echter wonderen en ik kan quasi ongestoord de
tent opruimen en op dezelfde plek ook nog ontbijten! Na 25 km fietsen kom
ik aan het Kinaskan Lake Park bij een rij wachtende auto's voorbij. Op de
komende gravelstrook zijn er wegenwerken, dat belooft! Er is slechts
beurtelings verkeer mogelijk. In de Rest Area neem ik eerst nog een tweede
ontbijt, je weet maar nooit waar die extra calorieën goed voor kunnen zijn...
Daarna mag ik voor de auto's wegfietsen. Ik beleef er de 13 slechtste
kilometers uit m'n fietscarrière. M'n stalen ros verandert ineens in een
kermis-rodeo-stier. Het is duidelijk dat iemand anders het ding in handen
heeft, ik probeer krampachtig in het zadel te blijven en hoop dat ik geen bagage
verlies of brokken rijd. Maar aan alles komt een einde en de resterende 23
kilometers gravel zijn veel beter. Als toetje op de taart komt er eerst
nog een afdaling en aan de rivier weer een beklimming en dan zitten we weer op
asfalt. Toch beleef ik zowat de mooiste dag uit deze fietsvakantie.
De Coastal Mountains zijn nooit ver weg, af en toe zitten ze verscholen in de
wolken, maar telkens zijn ze indrukwekkend om te zien. Ze lijken bestrooid
met sneeuw, als was het poedersuiker. Slechts tegen de avond kom ik
voorbij een lodge en even verder maak ik een avondmaal klaar
(rijst, spek, erwtjes en kaas). Nu klaart het weer wat op en de omgeving
wordt er des te fotogenieker door. Ik kampeer bij de Ningunsaw River.
Donderdag 2 augustus - Een
beer op visitie !
Vanmorgen begint het tijdens het
opruimen zachtjes te regenen. Ik haal me eerst de voedseltas. De zwarte
tas staat er nog, maar als ik die wegneem kan ik nergens de katoenen tas (met
het brood en het fruit) vinden. Ze lijkt zowaar verdwenen. Dit kan
toch niet ! Ik kijk schichtig om me heen - een beer, dat moet het zijn!
- Slik - Maar er zouden toch ergens sporen moeten
zijn. En na wat zoeken vind ik de aan stukken gereten tas. Her en
der ligt nog een banaan en ook de appel vind ik terug, maar het brood is in z'n
geheel opgepeuzeld. Dit is een opdoffer ! Vervolgens laad ik alles
haastig op de fiets en pas na 16 km, en net voor de wegenwerken, neem ik het
ontbijt. Er zijn nog heel wat slechte stukken weg en al bel-rinkelend gaan
de beren niet uit m'n hoofd! Bij Bell II Lodge trakteer ik mezelf op
koffie en wat koek. Het genot is maar van korte duur want daarna zijn er
weer wegenwerken, nog erger dan de vorige. Middenin de werken breekt er
een boutje van de voordrager en ik kan niet anders dan dit eerst herstellen!
Na 13 km gaan ze over in een gravelweg. Ik fiets goed door, eet ook
herhaaldelijk, want ik wil tot Meziadin Junction komen. De bergen maken
nog steeds indruk. En het weer ook! Ik bedenk dat ik doorheen een
kalender aan het fietsen ben met de mooiste plaatjes: 's morgens nog herfst met
nevel en regen en wat later de winter met koude en sneeuw op de bergen en tegen
de middag is er een aarzelende zon, ik zie ook fleurige bloemen in de berm, dit
is duidelijk de lente en na de middag is het even zomer, als de zon bovenkomt
zweet ik me werkelijk kapot, maar de herfst is spoedig alweer daar en ik moet
m'n regenjas weer bovenhalen ... Ik zie vandaag van ver en dichtbij drie
zwarte beren en tegen de avond, tijdens een lange klim zit er zelfs een grizzly
in de berm. Dit is nog maar eens slikken. Hij staat op en kijkt me
onderzoekend aan, ik weet dat ze dit normaal doen en maak me daar geen zorgen
in, als hij maar op z'n plaats blijft. Ik fiets zachtjes voorbij ('t is
ook bergop, weet je wel...) en zo'n 25 meter achter mij loopt de beer
tegen een onwaarschijnlijk tempo een rotspartij van wel 60 graden op! NA
135 km fietsen kampeer ik op het Provinciale Park van Meziadin Junction.