TERUG naar Homepage

TERUG naar de pagina over Canada

TERUG naar tweede deel van nieuwsbrief 4

Vrijdag 3 augustus - Dit is dag 40 - Naar Stewart (en misschien nog eens naar Alaska ?)
Gisteren heb ik nog met iemand gesproken uit de streek van Koblenz.  Hij was duidelijk opgelucht nog eens iemand te treffen die de taal van Goethe spreekt.  Vanmorgen was ik bij hen in de kampeerwagen uitgenodigd voor het ontbijt.  Bovendien mag ik eerst nog gebruik maken van hun badkamer om me wat op te frissen, want die faciliteiten zijn er niet op de camping.  Het zijn hele lieve mensen, we houden een uitgebreid ontbijt.  Het loopt al tegen tienen als we afscheid nemen.  Ik moet dringend de fiets en de fietstassen een schoonmaakbeurt geven, de ketting wisselen en alle boutjes nog eens nazien.  Rond de middag maak ik dan enkele croque-monsieurs.  Het weer is ondertussen stralend warm geworden.  Tegen 13 uur fiets ik dan weg van de Cassiar Highway, op de afslag naar Stewart.  Er zijn verschillende gletsjers te zien en net over de grens (in Alaska! - ja) kan je met wat geluk de beren zalm zien vangen!  Maar eerst moet ik nog de 65 km lange weg affietsen.  Tot kilometer 22 stijgt en daalt het redelijk.  Dan is er de Bear Glaciar, die vanaf de top van een berg (op indrukwekkende wijze) neerkomt en onderaan afkalft in een gletsjermeer, dicht bij de weg.  Daarna gaat het grotendeels bergaf en vlak tot in Stewart, maar wel moet ik weer afrekenen met een stevige westenwind!  De bib is gesloten, dus nog even wachten met die mails.  Bij de bakkerij ontmoet ik Alfonso, een fietser uit Asturias - Espana.  We wisselen wat ervaringen uit en ik rijd dan verder naar de Rainey Creek Campground.  Het lijkt te gaan regenen.  Dus zet ik snel de tent op, maak nog 'verloren brood' klaar en ga rond 21u30 ook nog m'n was doen (o.a. m'n broek is nu twaalf dagen niet gewassen en staat bijna recht uit zichzelf).  Morgen wil ik vroeg opstaan om in Hyder de vissende beren te gaan bekijken...

Zaterdag 4 augustus - M'n plannen vallen letterlijk in 't water.
Het regent al vanaf 1 uur in de morgen, ik heb ondertussen de hoop opgegeven om vroeg de beren te gaan bekijken (misschien zijn ze er met dit weer niet, bovendien is teveel water nefast voor de levensduur van m'n fotomateriaal en is er bij teveel regen sowieso te weinig licht om met telelens te fotograferen ...).  Rond 8 uur begin ik te ontbijten.  De meeste mensen vluchten weg uit deze met regen gevulde vallei.  Ik heb besloten er gewoon een rustige dag van te maken en misschien vanavond nog eens tot in Hyder te fietsen.  Ik probeer in de voormiddag een planning op te maken voor de komende maanden, maak rond de middag de (laatste) pannenkoeken klaar en doe na de afwas gewoon een middagdutje.  Tegen vier uur (het regent inmiddels al 15 uur onafgebroken!)  trek ik m'n regenkleren aan, zoek m'n Internationaal Paspoort en fiets naar Hyder.  Aan de grens gaat de weg over in een slechte gravelweg, waar het zelfs in het centrum van Hyder slalommen is tussen de vele putten in het wegdek!  Zo'n 8 km voorbij Hyder kom ik bij Fish Creek.  Er is al wat volk en er zijn de ganse dag door (voor de veiligheid) een viertal Rangers aanwezig.  Op de veilige houten loopbrug (wel 120 meter lengte) sla ik een praatje met diverse mensen, de meesten komen al voor de tweede keer !  Het is lang wachten voor de eerste beer opdaagt.  En net als een ranger wat uitleg staat te geven daagt de eerste zwarte beer op.  Hij loopt loerend over het grind aan de overzijde van de rivier.  Pas na 75 meter stappen waagt hij een eerste poging.  Mis!  En ook z'n tweede poging levert niets op.  En dan steekt hij het stroompje over, keert wat terug en duikt dan weer het water in.  Deze keer is echt wel raak, al duurt het even eer hij de vis van tussen z'n klauwen kan halen.  Hij blijft vervolgens een hele tijd onzichtbaar in het struikgewas om de zalm op te peuzelen en daarna wandelt hij rustig weg...  Dan is er een hele tijd geen beer te bespeuren.  Het wordt ook steeds, beetje bij beetje wat donkerder en er komen nu meer en meer nieuwsgierige mensen toe.  Ik schat dat er maximaal wel een 200 kijklustigen waren!  Onverwacht duikt er een grizzlybeer op, een machtig beest!  De Ranger geeft aan dat het een wijfje is, ze heft de bijnaam 'Nancy' gekregen.  En ook deze beer heeft het niet zo gemakkelijk om een zalm te bemachtigen.  Er zitten er nochtans tientallen!  Bij elke poging echter schieten ze met velen van hem weg.  Tot ook zij beet heeft.  En het blijft niet bij deze ene, eerst gaat ze zich wat verder liggen krabben en komt dan terug voor een nieuwe vangst.  Ik kan van een Zwitser ook even z'n telelens en statief gebruiken, ik hoop er prachtige dia's gemaakt te hebben, al was er wel erg weinig licht met dit regenweer....  En na het vangen van haar tweede vis verdwijnt ook zij rustig in het struikgewas.  Er daagt een jonge zwarte beer op, al zien we die niet vissen.  Wat verderop dwarst nog een grizzly de rivier, maar die verdwijnt weer in het bos.  De stille momenten tussen het 'optreden' van de vissende beren werkt bijna meditatief.  Er is hier zoveel volk maar toch een betrekkelijke stilte.  Dan is er nog een grizzly te zien, maar het lijkt wel of deze wat meer timide is en niet dichter durft te komen.  Ik fiets rond 21u10 terug richting Stewart, terug ook naar Canada.  De voorbije paar uren vormen beslist een hoogtepunt in m'n nog jonge reis.  Het leek wel een documentaire serie van National Geografic, maar dan wel live gebracht!

Zondag 5 augustus - Vandaag weer op de fiets!
Na de regendag van gisteren, wil ik vandaag alleszins weer wat fietsen!  Iedereen blijft het ook maar hebben over de steile beklimming, terug naar de Cassiar Highway, ik deel die mening niet, maar probeer voor alle zekerheid toch vroeg te vertrekken...  Tot m'n grote verbazing ondervind ik ook nu weer tegenwind (de wind is dus gedraaid!).  De eerste 20km zijn nagenoeg vlak en daarna moet er goed 20 km geklommen worden, maar ook dat gaat goed.  Bij Bear Glaciar neem ik nog een originele foto en tegen kwart voor een sta ik dan, na 65 km fietsen, weer in Meziadin Junction.  Dat viel dus best mee.  Ik ga een maaltijd koken op de Provinciale Camping, neem er ook vers water en ben dan weer weg.  De wind blaast nu zachtjes in het voordeel en in nog geen vier uur fiets ik de 83 km tot Cranberry Junction.  Eenmaal daar blijkt dat ik de kaart wat mis ingeschat heb, er is niets meer dan het kruisen van twee wegen!  Ik kampeer op een plek waar volgens mij houthakkers wel eens komen middagmalen, er staat een geimproviseerde tafel en ook een soort keukentje in openlucht.  Het regent volop als ik de tent opzet en ook de muggen zijn weer eens van de partij.