TERUG naar Homepage

TERUG naar de pagina over Canada.

TERUG naar tweede deel van nieuwsbrief 5

Dinsdag 14 augustus - Fietsen tussen meren en bergpieken.
Vroeg slapengaan betekent ook vroeg opstaan.  Het is 7u30 als ik alles inpak en de tent wegneem.   Na het ontbijt fiets ik de Highway B.C. 19 weer op, veel keus aan wegen is er overigens niet in het noorden van het eiland.  Na12 km fiets ik de afslag naar Woss voorbij.  Ik realiseer me pas later dat dit voor vandaag het enige dorp was dat ik zal tegenkomen !  Ik ben dus vergeten m'n watervoorraad aan te vullen !  Ai.  Bij de volgende Rest Area krijg ik van mensen onderweg een halve liter.  Later op de dag zal ik m'n waterflessen nog wel ergens kunnen bijvullen.   Er stopt ook een enorme bus en binnen de minuut staan zowat alle inzittenden rond me, het zijn vooral Nederlanders en een zestal Belgen, uit Kapellen-op-den-Bos.  De zoon van een van hen (Jan Hellebaut) deed ook ooit een langdurige reis.  Weer een leuke babbel gehad.  Een wegenwerker raadt me aan om water te nemen uit het Hoomak meer.  Ik neem 2x 1.5 liter en gebruik het om te koken en af te wassen.  Het wordt weer een mooie dag, bij momenten is het zelfs te warm , dit vooral tijdens de vele klimmetjes, de weg is inderdaad nogal bergachtig.

Woensdag 15 augustus - Dag 52 - 't Is woensdag, baaldag vandaag.
Het zich beginnen ergeren begon eigenlijk al gisterenavond.  Ik deel het strandje bij Roberts Lake met een familie (in een grote camper).  Rond 21u30, net als het donker wordt, schiet hun generator in werking (het licht gaat er aan, de mensen kijken naar alle waarschijnlijkheid televisie en dat alles verbruikt electriciteit ...).  En als je dan denkt dat het ding spoedig klaar zal zijn met z'n karwei, mis hoor !  Meer dan een uur blijft dit lawaaierige ding doorgaan.  Beetje frustrerend om zo in het 'wild' te kamperen. Maar het wordt des te frustrerender als de generator om 6u30 opnieuw z'n klaaglied de wereld instuurt.  Om 7 uur sta ik op en ga op de nabije Rest Area rustig verder genieten van de ochtendlijke kalmte.  Wat verder zijn er lodges en ik heb gehoord dat er lekker brood 'van het huis' te koop zou zijn.  Maar dat blijkt enkel bestemd voor de gasten en er valt duidelijk niets te pramen.  Ik heb de voorbije dagen al een paar keer gedacht dat er achteraan de fiets iets aan het slingeren ging, op het moment dat ik recht op de trappers ging staan.  Een reden hiervoor kon ik tot dusver niet vinden.    Het was uiteindelijk ook niet zo erg dat ik er me zorgen om maakte.  Tijdens een korte stop echter ontdek ik ineens de oorzaak : een van de twee bouten, die de verbinding maakt tussen de bagagedrager en de staande achtervork is zowaar verdwenen.  Bij nader toezicht is hij afgebroken in z'n bevestiging.  And that means real trouble !  Toch is het echt verbazend om vast te stellen hoe stevig de ganse bagagedrager nog aanvoelt.   Ik besluit de resterende 16 km tot
Campbell River nog te fietsen.  Ik ga eerst op zoek naar sterkere boutjes, maar metrische bouten zijn hier sowieso eerder schaars, laat staan dat je dan speciale bouten zou kunnen vinden ...  Na de inkopen en een bezoekje aan de bibliotheek, zoek ik een schaduwrijke plek (de zon schijnt namelijk als zat ik hier aan de Italiaanse Riviera !) om het probleem op te lossen.  Het stompje zit echter muurvast en is er met geen middel uit te draaien.  Ik probeer er een gleufje in te zagen, maar beschadig op die manier eigenlijk enkel m'n frame.  Na anderhalf uur (sukkelen) geef ik het op.  Ik moet een werkplaats zien te vinden, ik wil het ding uitboren.  In het Shopping Centre, bij Canadian Tire, willen ze me wel helpen.  Ik krijg een puntslag en hamer en een complete set boren, boormachine en luchtdruk ter beschikking.  De klus mag ik zelf klaren en daar ben ik niet eens spijtig om.  Het duurt amper 5 minuten eer het stompje op de grond valt. Wat een opluchting !  Ik draai er aan beide zijden langere bouten in (ze zijn ook een paar klassen sterker).  Ze steken ook door de bevestiging heen, zodat, als ze later zouden afbreken, ik ze daar dan nog beet kan nemen om ze er weer uit te draaien ... (slim he !)
Bij het toeristisch informatieburo geeft men me de raad om zeker ELk Falls eens te bezoeken, het ligt op amper 3 km buiten de stad.  Op de weg erheen rijd ik echter lek, en niet zomaar een beetje !  Door de warmte is het rubber waarschijnlijk erg soepel geworden en ik ben waarschijnlijk over glas of zo gereden, in de buitenband zit een snee van goed een centimeter lengte !  Ik plak de binnenband, steek alle gereedschap weg, maar de band oppompen lukt me echter niet.  Alles weer openmaken, dus.  Nog een gaatje.  Ik probeer m'n nieuw gekochte zelfklevende plakkers, leg de band op, pomp hem op en hoor hem zachtjes weer leeglopen.  Wat is dit toch allemaal ?  Die stickers deugen duidelijk niet.  Dan maar weer zo'n 'ouderwetse' geplakt.  Kortrom het plakken van die lekke band nam bijna anderhalf uur in beslag.  Toch ga ik met de moed der wanhoop, rond 17 uur nog naar de Elk Falls kijken.  ('t Is wel eerst nog 2 km aan 10 procent bergop, maar dat heb ik er wel voor over ...).  Een serieus watervalletje.  Bulderend valt het water eerst in een paar trappen en dan  ineens zo'n 60 meter de diepte in.  Het curieuse, vind ik, is dat je de waterval van bovenaf bekijkt !  Daarna kook ik me een maaltijd, want ik ben ondertussen erg hongerig ...  Langs de kust ga ik op zoek naar een camping.  Ik snak naar een (welverdiende douche) .  Ik val echter achterover als ik de rekening gepresenteerd krijg : 20.33 Can$ (of goed 600 Bfr. voor een kampeerplekje met douche).  Dure douche,niet ?

Donderdag 16 augustus - Dag 53 - Langs de kust richting Nanaimo.
Ik besef ineens dat jullie gisteren een vrije dag hadden, maar die is nu alweer afgelopen.
Langs het fietspad, dat de kustlijn volgt, staan heel wat mooie houtsculpuren, gemaakt uit wrakhout.  Jammergenoeg houdt het fietspad al op na een vijftal kilometer.  De weg is bij momenten erg druk, ik hou er niet zo van.  Bij Merville neem ik de afslag op een kleinere kustweg.  Ik rijd me echter verloren in een wirwar van straten.  Net voor de middag kom ik dan toch aan in Comox.  Ik werk er in de bib wat aan deze nieuwsbrief en geniet verder nog van het kustplaatsje.  Rond 16 uur begin ik dan weer te fietsen.  Ik heb dan nog maar 55 km afgelegd en het ziet er niet zo goed uit want ik heb een harde tegenwind te verwerken.  Toch raak ik nog tot in Bowser, dat ligt zo'n 50 km verder.  En het moet gezegd, het meeste verkeer neemt hier de nieuwe 'Inland Highway', waardoor de kustweg veel en veel rustiger is.  Ik kampeer hier gewoon op het strand.

Vrijdag 17 augustus - Dag 54 - Verder langs de kust, naar het zuiden.
De dag begint weeral slecht.  En dan heb ik het niet over de laaghangende wolken, die de zonnestralen gevangen houden.  Nee, m'n band is weer leeggelopen vannacht.  Ik ben het beu nu en haal m'n nieuwe buitenband te voorschijn, dat moet het probleem definitief oplossen.  Wat later dan verwacht kan het fietsen beginnen.  De weg is echt rustig nu en volgt de kust, maar neemt af en toe een afkortinkje door het land, waardoor het klimmen geblazen is.  Na een tiental kilometer voel ik al dat het nog niet snor zit met de band, want stilletjes aan loopt de binnenband weer leeg... (ongelofelijk is dit !)  In Qualicum Beach check ik m'n mail en ga dan bij de fietsenmaker een nieuwe binnenband halen.  Ik vraag een speciale, waarbij er een soort van gel in de band zit, die elk klein gaatje onmiddellijk weer afdicht.  Dat moet in de nabije toekomst alvast wat ergernis wegnemen. Voila zie, ik verwacht met dit achterwiel de eerste paar weken geen miserie meer (of ik moet het goed fout hebben ?).  Het is pas na de middag eer ik weer wat aan fietsen kan denken.  Ik fiets eerst naar Parksville en dan verder naar Nanaimo.  De kuststadjes hebben wel iets en vooral met dit lekker warme weer zijn ze sfeervol.  De Inland Highway heeft zich echter bij de Coastal Route gevoegd, alle verkeer komt dus gewoon samen, nu.  Het is ineens niet meer zo fijn fietsen, al is er beterschap in zicht vanaf Ladysmith.  Ik kook er m'n avondeten en fiets dan nog een beetje verder ...

Op zaterdag fiets ik via de kustweg tot in Victoria.  Onderweg zijn enkele schitterende kustplaatsjes.  Gelukkig kan ik in Victoria bij mensen slapen die me uitgenodigd hebben.  Het is eens wat anders dan m'n tent een ik voel wel dat ik deugd heb van die contacten.

Op zondag bezoek ik uitgebreid Victoria.  Het is een prachtige engels aandoende stad, veel bloemen en parken en heel wat marktjes met kunstenaars en lokale ambachten. Het is een stad op mensenmaat en met schitterend weer is het hier heerlijk kuieren door de diverse wijken van de stad.  En ze hebben hier zelfs een eigen Chinatown !