|
|
TERUG naar Homepage
TERUG naar de pagina over Canada.
Hallo,
Dit is nieuwsbrief nummer 7, over m'n laatste dagen in British Columbia en
Alberta - Canada.
Maandag 3 september - De samenzwering.
De laatste 8 km van de Kettle Railway Valley moeten noodgedwongen op het
asfalt afgelegd worden., de spoorlijn is hier nog in gebruik. Ik fiets het
zonovergoten stadje Castlegar binnen, er is echter geen kat te bespeuren.
Het is Labour Day, een officiële feestdag in Canada en de Canadezen maken er
gretig gebruik van om er nog een (laatste) keer op uit te trekken met de
familie. Het grootwarenhuis is op deze feestdag wel open.
Grootwarenhuizen zijn hier altijd open, de gemiddelde Canadees koopt graag,
koopt veel. De camping ligt nog vier kilometer buiten het stadje en ik heb
grote moeite om hem te vinden. Ik betaal 15 dollar en de uitbater zegt dat
hij nog een grote groep fietsers verwacht, maar als ik een rustig plekje wil,
dat ik dit wel zal vinden op de hoger gelegen talud. De camping is voor
het overgrote deel leeg, maar op de talud daar heeft zich al iemand geïnstalleerd.
Ze krijgen er een buurman bij, ook al is het maar voor een nacht. De
tent, een maaltijd, wat schrijven, de tijd vliegt voorbij. Dan komen m'n
buren toe. De amn komt zich even voorstellen : Patrick. Hij zegt dat
hier gisteren twee fietsers kampeerden uit Nederland, maar de beide meisjes
waren uiterst onvriendelijk. Ik ben ervan overtuigd dat ik ze vanmorgen
tegenkwam (tussen m'n twee lekke banden in). En het liep inderdaad ook al
niet over van de vriendelijkheid. Patrick geeft me ook een soort
wenskaart, bij wijze van welkomsgeschenk. Z'n vrouw is kunstenares, zij
heeft dit getekend. Het is de kop van een grizzlybeer. En wat ik te
zien krijg slaat me met verstomming. Zo mooi ! Zo fijn getekend !
En sprekend echt ! Waw ! Ik feliciteer hem met zoveel vakmanschap.
Hij voegt eraan toe dat hij de begeleidende teksten schrijft en dat ze momenteel
proberen een zaak te starten in die dingen ... Dit is nog maar het begin
van een lang gesprek. Hun plannen, hun dromen, hun verleden en toekomst,
het komt allemaal aan bod. Mijn onderneming interesseert hen ook, maar
voor we verder praten wil ik eerst nog douchen. En of we verder praten ...
nu bij een houtvuurtje. We zitten dicht bijen, om te kunnen genieten van
de warmte van het vuur, Patrick, z'n vrouw Kacie en hun zoon Lukas. Het
vuurtje brengt iets vriendschappelijks, iets samenhorigs, ja zelfs iets
samenzweerderigs. Het heeft natuulijk alles te maken met de inhoud van
onze conversatie. Patrick en z'n familie hebben hun geloof in het Canadese
systeem verloren. Ze houden wel nog zielsveel van hun land, dat is ook de
reden waarom ze blijven. Maar ze hebben geen vast adres meer en betalen
ook geen belastingen meer, enz ... "Dat ze ons maar proberen te
vinden ...", zegt Patrick. Ik blijf woordenloos luisteren, verrast
door zoveel muiterij. Het begon blijkbaar al bij de geboorte van Lukas.
Er waren heel wat complicaties voor zowel moeder als zoon en ze hadden de indruk
dat de dokters hen aan het lijntje hielden. Kacie is toen begonnen
zelfstudie van plantengeneeskunde en ze kon zowel zichzelf als Lukas er helemaal
bovenop helpen. Sindsdien heeft het gezin geen dokter meer nodig gehad.
Ze zochten ondertussen ook meer aansluiting met de originele indianenbevolking,
omdat die nog meer één zijn met de natuur, maar ze stootten steeds weer op een
muur van geslotenheid en trots. Dan is er uiteindelijk toch een
indianenvrouw geweest die hen wilde inleiden in de indianencultuur, de mythes en
de magie. Patrick beweert dat Kacie nu ook in staat is om de pijn bij
iemand weg te nemen. Ik zit nog steeds geïnteresseerd te luisteren, niet
in staat om ook maar een woord uit te brengen. Op het eerste zicht lijkt
wat er gezegd wordt ongeloofwaardig, maar wie ben ik om hierover te oordelen ?
En ze gaan verder : Het thema verlegt zich naar een maatschappij zonder waarden,
waar alleen geld nog telt. Over de kwaliteit van onze voeding en het
directe verband op ons gedrag. Ze vertelden over frisdrankmerken die
scholen sponsoren, in ruil voor marktaandeel. Over coladrinkende,
hyperkinetische kinderen die onhandelbaar zijn zonder hun medicijn op de gezette
tijden. Hele klassen vol hebben ze van die kinderen ! Het gaat ook
over de kwaliteit van het drinkwater en over het lobbywerk van de chemische
industrie om AL het drinkwater met chloor te kunnen behandelen. Ze beweren
zelfs dat het zover gaat dat die industrieën het drinkwater van hele
leefgemeenschappen opzettelijk gaan besmetten om zo in de mediapolemiek
die erop volgt hun gelijk te kunnen halen ... Het zijn voorwaar zaken om
even bij na te denken. En de hele conversatie heeft eigenlijk niets
opdringerigs, het wordt me gewoon aangeboden ter overweging. Als ik erover
nadenk is het uiteraard wel zo dat je eerst uit het systeem moet stappen om er
een meer heldere kijk op te kunnen krijgen. Ben ik dit zelf ook niet een
beetje aan het doen, dit jaar ? En is dit m'n missie voor deze reis ?
Een andere kijk krijgen op onze samenleving en er m'n conclusies uit trekken ?
Ik denk in ieder geval van wel, al kon ik dat vooraf niet zo goed verwoorden ...
Zij zien me in ieder geval als een soort boodschapper, aan wie ze blij zijn hun
boodschap te kunnen meegeven en van wie ze hopen dat hij die wat kan verder
verspreiden, op een zachte manier ... En zo geschiedde.
Wat hierboven neergeschreven is, is slechts de samenvatting van een gesprek van
meer dan vier uur. Ik had ook nog kunnen schrijven over de inmenging van
de Amerikanen in economie en bestuur. Over een experiment in British
Columbia om kinderen opzettelijk dom te houden, over het niet aankomen van mails
met gevoelige informatie, over vreemde, zwarte helikopters boven Canadees
grondgebied, enz ... Het zou ons te ver leiden.
Dinsdag 4
september - Ik blijf toch nog maar even...
Gisterenavond heb ik
het besluit genomen toch nog maar even te blijven in Castlegar. Ik heb een
nieuwe opstoot van Giardia, maar in plaats van hulp te zoeken bij een dokter
proberen we het met de kruidengeneeskunde van Kacie : gember voor de krampen,
pepermunt om de maag te kalmeren en een oplossing van colloïdaal zilver in
gedistilleerd water om de parasiet te doden. Al binnen het halfuur voel ik
merkbare beterschap ! Ik wil het vandaag wat rustig aandoen: de fiets moet
worden gepoetst, na zoveel stof, de was moet worden gedaan en ik moet nog werken
aan m'n nieuwsbrief ...
In de bibliotheek staan er vijf computers waarop onbeperkt gewerkt mag worden,
wat ik in de namiddag ook doe.
's Avond hebben we nog wat gesprekjes bij het kampvuur, al ga ik vroeg slapen,
ik heb rust nodig ...
Woensdag 5
september - Nog steeds niet zuidwaarts.
Gisterenavond heb ik
met Patrick nog wat op de kaart zitten kijken en we hebben een route voor de
komende dagen uitgestippeld. Het was kwart voor twaalf toen ik ging
slapen, bijgevolg ben ik wat later op vanmorgen. Na het ontbijt ga ik me
douchen en scheren. Vervolgens ruim ik het zootje in en om de tent op.
De fiets staat vertrekkensklaar, maar ik wil nog afscheid nemen van Patrick,
Kacie en Lucas. In afwachting daarvan schrijf ik nog wat voor de
nieuwsbrief. Rond 9u30 zijn ze allen op. Ze willen eerst nog een oud
gebruik van de native indianen op me toepassen. Ik word door middel van
een veer van een witkoparend besprenkeld met de rook van smeulende 'sage' (naar
de vertaling heb ik het raden). Bedoeling is om de negatieve, 'slechte'
energie van iemands lichaam weg te trekken, zodat enkel de positieve energie
overblijft. Het is een sereen en stil moment en ik weet niet goed wat
ervan te denken. Vervolgens drukken we elkaar in de armen. Spontaan
rollen er tranen over m'n wangen. Het is ongelofelijk hoe je op zo'n
korte tijd een band met anderen kan hebben ... Als afscheidscadeau krijg
ik de veer van de witkoparend. Misschien des te meer omdat het bezit ervan
officieel verboden is, vind ik het een heel bijzondere attentie.
Ik fiets weg richting Nelson, dat zo'n 45 km verder ligt. De achterband
ligt niet zo goed op, is een beetje eivormig en dat geeft een raar gevoel bij
het rijden. Bij een benzinepomp laat ik alle lucht uit de band ontsnappen,
corrigeer de foute plek en pomp hem met perslucht weer op. Het is veel
beter, maar na goed 500 meter fietsen vergroot de scheur in de buitenband.
De binnenband komt opgeblazen naar buiten ! Ik neem er even naaigerief bij
en naai de hieldraad weer aan het rubber. In afwachting op een
definitievere oplossing lijkt dit te houden. In Nelson doe ik inkopen in
een biologische winkel en verstuur er de vorige nieuwsbrief. Rond 5 uur
fiets ik de stad uit naar Balfour. Via een reusachtige stalen brug kom ik
over de Kootenay River. Aan de overkant is de weg allesbehalve vlak, maar
grote hoogteverschillen zijn er niet. Ik kampeer op de Provinciale Kokanee
Creek Campground. Nu de school weer gestart is, ligt de camping er vredig
bij.
Donderdag 6 september - Langs het Kootenay Lake.
Rond 6u30 fiets ik tot in Balfour, waar om 7u40 een gratis ferry me in 20
minuten over het Kootenay Lake brengt. Er is meteen een flinke klim en ik
moet even naar adem happen. Maar wat verderop zijn de zichten over het
Kootenay Lake meer dan belonend. En het is ook ontspannend fietsen, want
alle verkeer van de ferry passeert me in een keer en dan is er twee uur niets
meer ... Net voorbij Boswell heb ik materiaalpech. De
achterband loopt langzaam leeg ! "Het is toch niet waar he ?!"
Het blijkt een ongewoon probleem, want ter hoogte van het ventiel is de naad van
de binnenband een paar milimeter losgekomen. De slijmerige substantie
probeert wel zijn werk te doen, maar slaagt daar niet in en maakt het mij
bijgevolg knap lastig om de band treffelijk geplakt te krijgen. Eenmaal
vertrekkensklaar zie ik dat onder invloed van de druk de scheur in de buitenband
weer wat groter wordt. Wat een zorgenkind ! Toch slaag ik erin om
zonder verdere problemen tot in Creston te komen. Ik ga op zoek naar een
natuurvoedingswinkel en wonder boven wonder kennen ze het systeem voor het
aanmaken van coloidaal zilver. De dame van de winkel heeft zelf ook iets
dergelijks en is er heel tevreden over. Zij zegt dat het ook werkt bij
verkoudheden en griep en zo. Een wondermiddel ! Ik mag er
telefoneren en kan direct de bestelling plaatsen. De levering ervan kan op
mijn voorstel gebeuren in het postkantoor van Pincher Creek en de betaling gaat
via Visa. Ik heb een mooie en rustige camping gevonden, hij heet
'Pair-a-dice'. In't stad kan ik verder nog kerosine kopen voor de brander
en een nieuwe buitenband.