TERUG naar Homepage

TERUG naar de pagina over Canada.

TERUG naar tweede deel van nieuwsbrief 7

Dinsdag 11 september - 7 doden, na een aardverschuiving !
Het weer is nog altijd zo triestig, de wolken hangen erg laag en alles is grijs.  In Blairmore vervolledig ik m'n artikel voor de krant Het Nieuwsblad.  De twee uur die ik zo in de bibliotheek doorbreng, zijn een goed excuus om niet buiten in de motregen te moeten fietsen ...  Daarna fiets ik tot Frank Slide, een Alberta Heritage Site.  In 1903 werd het dorp 's nachts verrast doordat een deel van de berg plots naar beneden kwam !  Men schat dat er 30 miljoen kubieke meter rots en puin naar benenden stortte !  De brokstukken besloegen in enkele minuten een oppervlakte van drie vierkante kilometer en vernietigde daarbij de spoorweg, een koolmijn en een deel van de stad.  Asl bij wonder werden er slechts 7 mensen gedood.  Bij dit alle moet ik onvermijdelijk denken aan de ramp die deze morgen gecreëerd werd door te terroristische aanslag op New York en het Pentagon.  Daar zullen echter heel wat meer doden vallen, het lijkt me de ergste aanslag ooit.  En spontaan vraag je je dan af hoe het ooit met deze wereld zal eindigen.  Is dit niet totaal zinloos ?
Ik wil in ieder geval vandaag nog eindigen in Pincher Creek, er moet dus nog een stukje gefietst worden.  Het is echter verre van ideaal fietsweer, gure kou en wind die er nog een schepje bovenop doet.  Ik fiets door uitgestrekt en glooiend akkerland.  De tarwe is net geoogst en zover ik kan kijken is alles gelig en dor.  Op een bergrug staan wel 150 windturbines, het bewijs dat het hier wel eens kan waaien ...  En ook sommige huizen hebben een soort van omheining in windscherm, al staat dit er wel voor westenwind en heb ik vandaag oostenwind !  Pincher Creek ligt al op de afslag naar het zuiden, ik ben dus even van die vervelende wind af.  In het postkantoor haal ik m'n zending af en tot m'n grote verbazing hoef ik zelfs niets te betalen voor deze service.

Woensdag 12 september - Naar Waterton Glaciar National Park..
Vanmorgen is het niet zo heel erg koud end e vogels fluiten er op los.  Aan de overkant van de beek, die langs de camping loopt, zie ik twee stuks zitten.  Ze hebben een grijs lijf en blauwe vleugels, het zijn prachtige vogels.  Een specht timmert duchtig gatjes in een dooie stam en eekhoorntjes zijn naarstig aan het werk om hun wintervoorraad aan te leggen ...
Ik ga wat typen in de bib, moet ook nog langs het Recycle Centre met wat leeggoed, bezoek de RCMP (= Royal Canadian Mounted Police) en ja, de grenzen met de U.S.A. zijn weer open !  Na het versturen van wat boeken kan ik rond 12 uur beginnen fietsen, verder naar het zuiden.  De wind is gedraaid ... ik heb hem nu weer op kop !  Er zitten een paar serieuze heuvels in het traject en vreemd genoeg zijn er niet echt afdalingen.  In de verte doemen de schimmen op van een reeks imposante bergen.  Ze maken deel uit van het Waterton Glaciar National Park, dat ik wil gaan bezoeken.  Rond 17 uur kom ik bij een splitsing : recht door kom je bij de grens, ik ga echter rechtsaf, het Canadese Waterton Nat. Park binnen.  Ik fiets eens tukje langs het Lower Waterton Lake.  Plots duikt uit het niets op een heuvel het Prince of Wales Hotel op.  De sprookjesachtige bouwstijl en de unieke ligging maken het tot een zeer exclusief hotel.   Om je een idee te geven : een nachtje kan al vanaf 275 Can$ (ofte ongeveer 8200 Bfr.) !  Prijs is uiteraard per persoon, al denk ik dat het er op dat niveau niet echt meer toe doet ...  Ik hou het bij de meer modale Waterton Parks Campsite.  Er zijn meer dan 600 kampeerplaatsen, maar op de 'hikers & bikers zone' ben ik de enige.  Om het echt helemaal rustig te hebben moet ik nog een reeks repeterende sproeiers uitzetten. Het is een heldere sterrennacht, en ook de milky way (de melkweg) is goed zichtbaar.  Morgen wordt het beslist weer een prachtige dag !

Donderdag 13 september - Luc geeft tussen 11 en 12 uur les in kampeermateriaal.
Ik probeer vroeg te vertrekken, want er staan me een paar beklimmingen te wachten.  Eerst moet ik nog de 8 km terug tot aan de doorgaande weg.  De zon geeft de bergen kleur en de weerspiegeling van het landschap in het spiegelgladde meer is een foto waard.   Ik vat de beklimming aan naar Chief Mountain.  Het is tegelijk de naam van een grensovergang en de naam voor een indrukwekkende tafelberg, die voor de indianen een bijzondere betekenis heeft.  Tot m'n grote verbazing heb ik na 10 km eerst nog een afdaling, om vervolgens in een volgende vallei te klimmen tot de grens met de USA.  Men had me vooraf gewaarschuwd voor lange wachttijden van om en bij het uur, maar van dat alles is er duidelijk geen sprake ; er staan amper drie auto's.   De controle gaat ook vlot, want binnen de tien minuten is het mijn beurt.  De grenswachter wil eerst de inhoud van m'n linker achtertas zien.  Ik maak me daarover geen zorgen, want het is allemaal kledij en een muskietennet.  Daarna wil hij ook de andere achtertas zien.  Ik neem wel eerst m'n tijd om alles weer in de eerste tas te stoppen ...  De tweede tas bevat de slaapzak en -matrasje, linnen binnenslaapzak, schrijfgerief, brochures en kaarten.  Hij vraagt me waarom ik twee slaapzakken bij me heb.  Dit is duidelijk geen kampeerfanaat !  Ik leg hem het verschil uit tussen een luchtmatrasje en een slaapzak.  Alles weer inladen, nu !  In dezelfde tijd heeft de andere beambte al twee wagens doorzocht en vrijgegeven.  Nu komt de zwarte tas aan de beurt.  Je denkt al dat er hier zeker geen verdachte zaken bijzitten, maar mis poes !  Hij onderzoekt nauwkeurig het etui met m'n bestek en heeft serieuze vragen bij een kokertje met zout (denkt natuurlijk dat het drugs is, of zo ...).  Hij meent het duidelijk en roept er zijn collega bij.  Ik moet nu toch even glimlachen.  Probeer je maar eens serieus te houden in zo'n situatie.  Ik heb geluk, ze komen tot de conclusie dat het zout is !  Een nu komt het toestelletje boven om het colloidaal zilver aan te maken.  Leg dat maar eens uit.  Ik verwacht het ergste, maar blijkbaar staat ergens in hun handboek dat alle toestellen met een stekker als veilig mogen beschouwd worden.  In ieder geval geeft de stekker de doorslag, dit is OK !  Onze vriend zou graag nog de inhoud van de voortassen zien.  Hij trekt z'n handschoenen wat hoger op en begint te sorteren.  Vooral de waterfilter draagt zijn belangstelling weg.  Hij kent het duidelijk niet.  En dan komt de fles met het colloïdale zilver.  Hij vraagt of ik hiervoor een doktersbriefje heb.  Het antwoord : "Nee".  Hij vraagt me dan of hij ervan zou mogen drinken ?  Ik zeg "Why not ?".  Maar in z'n cursus staat duidelijk dat dit niet mag (zou ik ook niet doen).  Hij roept er weer z'n collega bij, dit is duidelijk een twijfelgeval.  Ze houden de fles naar het licht, ruiken aan de opening, enz ...  Goedgekeurd, maar op basis van wat is moeilijk te zeggen.  Ik mag doorrijden.  Meer dan een uur heeft dit geduurd, voorwaar m'n langste grensovergang ooit !
Op de parking ontmoet ik Zwitssers, die op toer zijn met een brandweerwagen uit 1968 !  Ik krijg een fietspomp en een binnenband (waren ze vergeten terug te geven na een MTB-rit).  Na wat boterhammen rijd ik weer door.  Het is snikheet nu, maar het landschap is schitterend en ik ben in de USA !

Hoe m'n verder bezoek aan Glaciar National Park en de rest van de USA afloopt, lees je in de volgende nieuwsbrief !