TERUG naar Homepage
TERUG naar de pagina over U.S.A
Hallo,
Dit is
nieuwsbrief nummer 8, over m'n fietsavonturen in het Noorden van de Verenigde
Staten.
Gevolgde route :
West
Glaciar - Bigfork - 83 zuidwaarts naar Condon - 200 oostwaarts naar Ovando - 141
naar Helena - 12 zuidwaarts naar Townsend - 287 tot Three Forks - Via Manhattan
tot Belgrade - 191tot West Yellowstone - Yellowstone National Park.
Donderdag 13 september - Welcome back in the States
!
Na de
langdurige perikelen bij de grenspost blijft het voor mij nog steeds een mijl
klimmen (Een mijl ? Wel jawel, ik ben terug in het land der mijlen en voeten, ik
moet mij ook een beetje aanpassen, he !) Dan loopt de weg in een grote
boog omheen de Chief Mountain. Het lijkt wel modeshow, ik krijg de Chief
echt van alle kanten te zien ... Het is een majestueuse berg, niet te
verwonderen dat de indianen het als een heilige berg beschouwden ! Het
gaat nu flink bergaf. Ik fiets met meer dan 70 km per uur de prairie in.
De weg verlaat nu ook het park en ik kom bij Chief Mountain Junction. In
een winkeltje staat de televisie op. Overal staat de televisie op, ik denk
wel dag en nacht. Er is ook doorlopend een soort nieuwsshow over de
recente aanslagen. Je vraagt je af wat ze op den duur nog als 'nieuws' te
vertellen hebben. Maar de show must go on en de amerikanen hangen gewoon
aan het scherm. Er lijkt ook maar een gespreksthema te zijn en de vraag
die iedereen zich hier stelt is : "Hoe moeten we hierop reageren".
Dat er oorlog komt vinden velen maar normaal, "we kunnen ons toch niet
laten doen ...".
Ik fiets nog een goede 13 mijl verder (zo'n 21 km) tot St. Mary. Het is
een supercommercieel dorpje dat enkel lijkt te leven van het toerisme rond
Glacier National Park. Ik heb grote moeite om een gewone 'Grocery Store'
te vinden, het lukt me toch, ik doe er wat inkopen. Vervolgens fiets ik
tot aan de ingang van het Nationale Park en ik rij nog tot op de camping.
Je moet er jezelf registreren, het kost me 14 dollar (zo'n 660 Bfr.) en er is
niet eens een douche ... maar het landschap maakt hier een flink stuk goed.
Doordat we nu buiten het toeristische hoogseizoen (gefietst) zijn wordt er
verwacht dat je zelf een kampeerplek zoekt en je daarna registreert door middel
van een enveloppe, met pasmunt. Nadat ik die plicht vervulde en aan het
teruglopen ben naar de tent, vang ik onderweg enkele woorden Nederlands op !
Even kennis maken ... het zijn Belgen ! Het ene koppel woont nu al een
jaar ten noorden van San Fransisco, hij werkt bij Alcatel voor twee jaar en zij
heeft loopbaanonderbreking genomen (tiens). De andere drie zijn gewoon
vrienden op bezoek. Gisteren maakten ze nog een trektocht in Yellowstone
NP en vandaag zetten ze al hun tent op in Glacier NP ! En zeggen dat ik
voor die verplaatsing ongeveer een week zal nodig hebben. We hebben
natuurlijk veel te vertellen, maar als de zon een flink stuk aan het zakken is,
beseffen we dat er nog werk aan de winkel is. M'n tent staat nog niet eens
op, m'n voeten stinken uren in de wind en ook m'n maag roept me tot de orde.
Nadat die zaken een min of meer degelijke oplossing kregen, ben ik hen weer gaan
vervoegen. Bij het licht van een lantaarn raakten we nog niet uitverteld.
De kou en het late uur deden ons vervolgens besluiten onze slaapzak op te
zoeken. "I
see you tomorrow guys !" (Waarom ik dit in het engels zeg weet ik zelf
ook niet)>
Vrijdag 14 september - Over the-going-to-the-sun
road, dwars door Glacier !
Ik sta
naar gewoonte op om zeven uur. Onze vrienden wandelaars behoren nog even
tot de slapenden ... Er ligt een laagje rijm op tafel, de thermometer
wijst -2 graden aan. Nadat alles op de fiets geladen is, ga ik afscheid
nemen. Het geeft weer zo'n vreemd gevoel ...
Het fietsen richting pas kan beginnen. De eerste 15 km lopen langs een
meer en stijgen nauwelijks. Vanaf Sun Point begint de klim dan echt. Ik
trek meer en meer kledij uit, de/mijn temperatuur loopt op. De bergzichten
zijn schitterend in het morgenlicht. Jackson Glacier is misschien wel de
enige gletsjer die je hier vanaf de weg goed te zien krijgt. Jammergenoeg
trekken alle gletsjers in het Nationale Park zich terug. Glacier NP is
stervende !
Na een ruime bocht krijg ik wat meer zicht op het verdere verloop van de
bergweg. Verderop lijk het hoog en stijl, maar achteraf valt het toch nog
mee. Bij Siyeh Bend passeren de Belgische wandelaars (in hun auto).
Ik weet dat ze op weg zijn naar het Informatiepunt, op de pas. Tegen 11
uur bereik ik ook de top. Op Logan Pass is er in het Visitor Centre een
educatieve tentoonstelling, niet alleen leerrijk, maar ook mooi gedaan. Op
de pas zelf is er echter geen picknick ruimte en ik krijg serieuze honger
... Ik zet dan maar de afdaling in. Bij een plek die de Weeping Wall
heet (omdat de berg echt tegen de rotswand aanhangt), zit een bergschaap met
enorme horens op theatrale wijze over de vallei onder hem uit te kijken.
Een foto waard ! Bij Avalanche Creek kan ik rond 13 uur een maaltijd koken
en wat schrijven. Je zou er de tijd bij vergeten ... Toch wil ik
vandaag nog het park verlaten en tot Coram fietsen. Een fietser, die ik op
de Cassiar Highway ontmoette, nodigde me uit bij hem op het RV Park. En ik
wil hem wel eens terugzien. Als ik wil vertrekken bemerk ik dat een rits
van m'n fototas nog openstaat. Dit hoort zo niet, bij nader inzien
ontbreekt er zelfs een filmpje ! Shit ! (Sorry ...) Boven op de pas
heb ik bij het wisselen van film de volle provisorisch op de fietstas gelegd en
achteraf waarschijnlijk niet meer weggestopt. M'n wereld stort even
in .. En ik had hier nog zo'n mooie foto's genomen ... Ai, ai, ai ...
Wat verderop
zijn er prachtige watervallen, maar ik heb de moed niet om nog foto's te nemen.
Te ontgoocheld in mezelf. Bij de uitgang van het park vul ik nog een
lost-and-found formulier in. Je weet toch maar nooit dat iemand het
filmpje vindt en binnenbrengt ...
De weg tot Coram is nog knap lastig en na zo'n zware dag net ver genoeg.
Na 106 km fietsen vind ik vlot het RV Park. Steve is uit eten met z'n
vrouw, en komt pas later terug. Ik vraag de eigenaar of Steve per fiets
richting Glacier reed en hij bevestigt dat. Ik weet nu zeker dat ik hem
zo-even tegengekomen ben, we zwaaiden zelfs nog naar elkaar !
De campingeigenaar ziet duidelijk ook dat ik vermoeid ben en ze zijn bereid een
overschotje voor me warm te maken ... Even later staat er een vol bord
goulash voor me, het recept van Bill. Ik krijg ook Iced tea en achteraf
nog appeltaart ! Van service gesproken ...
Rond 9u30 komen ook Steve en Laura toe. Ze zijn blij verrast me te zien,
we praten nog even in hun caravan. Ze zijn van plan morgen een trektocht
te doen en vragen of ik meewil. Uiteraard zeg ik ja, dit wordt iets totaal
anders dan ik gewoon ben ...
Zaterdag 15 september - Bushwalking, naar de Heavens Peak !
Rond kwart voor zeven ga ik tot bij de caravan. Steve is al
bezig met deeg te maken voor pancakes. Na het verorberren van de
pannenkoeken met huckleberries (een bes waarop de beren ook zo verzot zijn, en
nu mensen ze meer en meer plukken vormt dit stilletjes aan een bedreiging voor
de beren ...), maken we ons klaar om te vertrekken. We rijden eerst tot op
Logan Pass, om m'n verloren film te zoeken. Maar dit blijkt verloren
moeite, we vinden hem niet terug. We rijden dan weer tot bij Avalanche
Area, parkeren de auto, trekken onze sandalen aan en waden door de rivier.
De overheid laat honden niet toe op haar trails. Maar omdat het gebied dat
we zullen doorkruisen bijzonder verlaten is, wagen we het er toch op.
Laura is in zekere zin toch bang haar job te verliezen, we spreken af dat ik zal
zeggen dat het mijn hond is ... De eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat
wat wij nu doen hoogst on-amerikaans is. Een doorsnee amerikaan zou het
nooit in zijn hoofd halen zoiets te doen, maar Steve is een beetje anarchist en
die trekken zich zoiets niet te fel aan. We smokkelen Zac de rivier over
in een rugzak. Het is een komisch zicht want ze trekken ook nog een soort
muts over z'n kop, de hond weet niet waar hij het heeft. Het begint
dadelijk te klimmen. Eerst lijken we nog een soort spoor te kunnen gaan
volgen, maar verderop blijkt dit ijdele hoop. We klimmen een droge
waterval op en moeten contstant door dicht struikgewas laveren. Hogerop
treffen we echte rotspartijen en een lange rij van watervallen. Een mooie
brok natuur ligt voor ons ... Het is voor mij heel verwonderlijk te zien
hoe Zac de hindernissen neemt, kwispelend met zijn staart alsof het niets
inhoudt. Hij bevindt zich soms al meters boven ons, terwijl wij nog aan
het zien zijn welke weg we zullen nemen. Regelmatig stoppen we om wat te
eten en te drinken. Het is windstil en echt heet op de bergflank.
Ook al ligt de top nog ver, we schieten goed op. Soms is het echt moeilijk
te kiezen welke kant uit te gaan, maar Steve heeft duidelijk ervaring in dit
soort zaken en neemt telkens de juiste beslissingen. We zien sporen van
grizzlies en bergschapen, al krijgen we het wild zelf niet te zien. Drie
uur stellen we voorop als het laatste 'point of return'. En ook al lijkt
het royaal voldoende om de top te halen, de tijd verstrijkt heel snel. Via
grove rotsblokken komen we op een smalle graat. Aan beide kanten liggen de
resten van uitstervende gletsjers. Zij voeden de lagergelegen watervallen.
We klimmen verder, nu door los puin en in het heetst van de dag is het niet zo'n
makkelijke klus. Ik, met m'n lichte wandelschoenen, schuif nog het meeste
uit. Ik uit dan ook twijfels over het nog kunnen halen van de top.
We komen duidelijk minder en minder snel vooruit en de top ligt nog 300 meter
boven ons. Omdat ook het terrein geen enkele beterschap belooft, besluiten
we het hierbij te laten. We blijven wel nog een half uur stilzwijgend en
genietend rondkijken. Rond kwart voor drie vatten we de afdaling aan.
We hebben nu meer overzicht en vinden een betere weg omlaag. Maar ook het
dalen is inspannend. De onderkant van m'n voeten doen echt pijn bij elke
stap die ik zet. Tegen 17u30 staan we weer beneden, precies bij de plek
waar we deze morgen de rivier doorgewaad zijn. Ik ga als eerste terug tot bij de
auto, om hem te openen, en Steve volgt met de hond. Bij West Glacier doe
ik nog wat inkopen en dan gaan we op de camping spaghetti bolognaise eten.
Als nagerecht is er nog perziktaart met blauwe bessen ijscrčme. Zoiets
sla je uiteraard niet af ...