|
|
TERUG naar Homepage
TERUG naar de pagina over U.S.A
TERUG naar eerste deel van nieuwsbrief 8.
Zondag
16 september - Langs de Rocky Mountains Montana binnen.
We
hebben gisteren nog afgesproken om samen te ontbijten, waarna het mijn bedoeling
is op te ruimen en te vertrekken. Lang slapen mag na de inspanningen van
gisteren dan wel logisch lijken, het zal nooit m'n sterkste punt zijn.
Rond 7 uur sta ik al een eerste keer op voor een plasje. En daarna kan ik
natuurlijk de slaap niet meer vatten. Ik lees dan maar wat in m'n
reisgids. Rond 9u30 lijkt iedereen op de camping plots buiten te komen.
Steve vindt dat de caravan te klein is om comfortabel te ontbijten met z'n drieën.
We trekken naar een eethuisje, waar ze tot m'n verwondering zelfs een
'ontbijtkaart' hebben. Als ik daarna wil betalen, wordt het lachend
weggewuifd ; "Wie is hier wiens gast ?" De eigenaar van de
camping wil graag dat ik met Steve help om een en ander uit zijn huis te
verhuizen. Pas tegen 11u30 kan ik echt beginnen opruimen. En dan nog
blijft iedereen wat rond m'n tent hangen. Echt opschieten doe ik niet.
Pas tegen 13u45 fiets ik van de camping weg. Bij Hungry Hoirse doe ik wat
inkopen en even verder ontmoet ik een Australische fietser. Via het
Nederlandse koppel, dat hij ontmoette in Yellowstone, wist hij dat ik hier
ergens rond moest fietsen ... Hij zegt : "You must be the Belgian". En
met verbaasde ogen verneem ik z'n verhaal. Hij fietst nu nog noordwaarts naar
Banff en Jasper, om binnen twee en een halve maand in San diego (tegen Mexico
aan) te eindigen. We praten en weten van geen ophouden, maar vandaag wil ik wel
nog en stukje fietsen. Het is echt heet nu, maar er is vrijwel geen wind en ik
schiet goed op. Rond 18 uur kom ik voorbij een picknick tafel en ik kook er m'n
avondmaal. Tegen 20 uur heb ik toch nog 83 km gefietst. Ik kan wild kamperen bij
Swan Lake.
Maandag
17 september - Naar Salmon Lake.
In het
bos staat op 10 meter van m'n tent een hert te grazen. Minutenlang kijken we
elkaar aan, zonder ook maar een beweging te maken. Als ik naar m'n fiets toe
stap, rent het weg. Zo vroeg op de morgen is het nog fris, maar niet echt koud.
Al heel vlug rijd ik het dorpje Swan Lake binnen. Er is geen kat te zien op
straat, het lijkt hier wel uitgestorven. In het winkeltje doe ik wat inkopen. De
bib is jammergenoeg gesloten. Dan rijd ik maar verder zuidwaarts over een erg
rustige weg. Bos, bos en nog meer bomen is zowat het enige wat ik de komende dag
te zien zal krijgen. Bij Condon kom ik voorbij een Motel 8. Ik kan er de
picknick tafel gebruiken om m'n middagmaal te koken. Daarna fiets ik tot Seeley
Lake. Ik heb er al meer dan 100 km als ik er rond 17 uur aankom. Na de inkopen
fiets ik nog verder tot bij het Salmon Lake, waar ik eerst kook en verderop de
tent opzet.
Dinsdag
18 september - Alleen kamperen op een groepscamping.
Hoewel
ik nog eens enkel de binnentent opzet, beklaag ik het me dit keer niet. Het was
lichtjes bewolkt vannacht en vanmorgen wijst de thermometer 8°C aan. Tegen acht
uur ben ik al aan het fietsen. Ik blijf maar pech hebben, voor wat betreft het
kunnen mailen. De meeste bibs hebben slechts 1 openingsdag per week. Het lijkt
wel een loterij om er een te treffen die toevallig geopend is op het moment dat
ik er passeer. In Ovando doe ik weer navraag ; 't is weer hetzelfde liedje. Ik
probeer m'n geluk in de doprswinkel en ik tref een hulpvaardige dame. Ze belt
haar vriendin Kathy op en even later zit ik al aan haar bureau te mailen. Vooral
het nieuws dat ik de USA binnen kon is nog niet tot bij m'n familie geraakt. Het
nieuws van de recente aanslagen, in combinatie met het feit dat ik zes dagen
niets van me liet horen, zou wel eens tot ongerustheid kunnen leiden... Wat
verder neem ik de afslag naar Avon. De weg loopt ruim 40 km door de prairie. Ik
zie een moderne cowboy een achtergebleven kloe ophalen op ... 'n crossmotor !
Ook in Avon is er niet veel te beleven, ik fiets nog wat verder. Ik passeer een
bordje met 'groepscamping' en waag m'n kans. De eigenaar ziet er geen probleem
in dat ik de tent opzet, al is er geen water meer aangesloten voor een douche of
toilet. Even later komt hij nog eens tot bij me en zegt dat ik gerust in een van
de huisjes kan slapen, ik moet alleen maar de slaapzak uitrollen op 1 van de 40
bedden. (Dat wordt moeilijk kiezen !)
Woensdag
19 september - Weer over de Continental Divide.
Al na
een kilometer of tien begint de weg serieus te stijgen. Ik klim over de Mac
Donald Pass (6320 feet - 1915 meter), teglijk ook weer de Continental Divide. De
afdaling is stijl en de weg overzichtelijk, ik haal bijna 80 km/u ! Dan fiets ik
Helena binnen., het is de hoofdstad van de staat Montana. De stad heeft wel wat
te bieden. Er zijn heel wat historische stenen gebouwen, want na een paar
branden is men toen al vroeg beginnen bouwen in steen. En die oude stadskern is
nu nog steeds intact. Het cultureel is een kopie van een of andere moskee, die
lijkt in deze tijden niet zo'n beste keuze ...
Vrijdag
21 september - Richting Yellowstone ?
Ik ben
er niet al te vroeg bij vanmorgen ; het is te koud om onmiddellijk aan de fiets
te werken. Als ik rond 8 uur ontbijt vriest het nog, maar de zon doet spoedig
haar werk, de temperatuur stijgt voelbaar. Eerst zoek ik het gaatje in de
achterband. Bij het hermonteren ervan, stop ik ook nog een oude buitenband
binnenin de nieuwere. Op die manier is het rubber serieus wat dikker en hoop ik
minder lek te rijden. Ik wissel ook de ketting, want dat werd alweer hoog tijd.
Daarna richt ik het achterwiel nog wat bij, er zat zowel een zijdelingse als een
hoogteslag in. Rond 10u30 fiets ik weg richting Belgrade. Ik heb spoedig door
dat de oplossing met de twee buitenbanden nog wat verfijnd zal moeten worden. De
buitenste van de twee lijkt niet helemaal mee opgeblazen en de speling
veroorzaakt onstabiliteit en enorm veel wrijving tijdens het fietsen. In
Belgrade stuur ik wat nieuws huiswaarts en werk nog wat aan deze nieuwsbrief. Ik
haal vervolgens ook de banden weer van de velg af en snij van de oude de twee
hieldraden weg. Het resultaat lijkt alvast beter. Na een bezoekje aan de bank en
de supermarkt blijkt echter dat de band weer lucht verliest. Na wat zoeken vind
ik een piepklein gatje. Rond halfdrie kan ik uiteindelijk weer fietsen.
Voorlopig blijft alles OK, nu. Op een uur tijd zakt de temperatuur met wel tien
graden ! Ik vermoed dat het serieus gaat onweren en hou rond 18 uur halt bij een
camping. Ik kan een rustig plekje innemen bij de rivier.
Zaterdag
22 september - Nu echt naar Yellowstone.
Ik hoop
vandaag beter te kunnen doen dan gisteren en ga daarom ook al iets vroeger op
pad. Hoewel; het niet echt koud is, voelt het zachte briesje killig aan. Het
klimt een hele tijd lichtjes en de weg kronkelt mee met de rivier. Nu en dan
neemt de vallei echte canyon allures aan. De rotswanden zijn stijl en hebben
sterk geërodeerde vormen, soms rood, dan weer okerkleurig. Ik nader de bronnen
van de Galatin River. Het nog prille riviertje meandert door een droog grasveld.
Een bord vertelt me dat ik Yellowstone Park binnenfiets. Het is niet dat het
landschap verandert of zo, maar de weg trekt toch weer de bergen in. Over de top
is er een brede vlakte, gevuld met dennenbomen. Ik doe de schrik van m'n leven
op als langs de rechterkant van de weg plots en bizon staat. Hierop ben ik niet
voorbereid ! Ik passeer het massieve dier via een grote boog en fiets dan snel
verder. Wat verder kan ik kamperen op de Bakers Hole Parks Campground.