TERUG naar Homepage

TERUG naar de pagina over U.S.A

TERUG naar tweede deel van nieuwsbrief 9

 

Zaterdag 6 oktober - een dagje Salt Lake City.
Na het ontbijt bel ik nog even met Susan Binch, de plaatselijke Servas verantwoordelijke, en maak een afspraak om 10 uur. Het is wel bijna 10 km rijden tot bij haar huis. Ze wil eerst weten hoe ik de organisatie leerde kennen, neemt vervolgens ook een interview af en ik vul ook nog een stapel formulieren in. Het is al 12 uur als ik terugfiets naar het centrum van de stad. Pamela is met Marco en Chantal gaan shoppen. Eénmaal weer verenigd, stappen we met z'n allen in de wagen en rijden naar het Utah College of Massage Therapy (www.ucmt.com). Willy en Pamela komen hier praktisch iedere week genieten van een massage en willen die ervaring graag delen met ons. Ik krijg de mest hippe meid van de school toegewezen (piekjes in d'r haar, een oranje jeans met gele tennisschoenen). De hele behandeling is echt wel deugddoend en relaxerend, het uur is zo om ! Daarna halen we Willy's camionette op en rijden met de fietsen naar een fietsenzaak, 10 mijl verderop. Marco heeft een nieuwe voorband nodig, ik plakkertjes en kettingolie. In een buitensportzaak koop ik me ook nog een lantaarntje op dikke lang brandende kaarsen en een inox bord, dat ik ook als deksel kan gebruiken op de kookpotten. We maken bij thuiskomst ook nog Mexicaans eten klaar

Wil je meer weten over Servas ?
Servas is een organisatie die mensen verenigt onder het motto Open Doors - Open Minds, ter bevordering van de wereldvrede. De hoofdidee is dat als je vrienden hebt in andere landen, dat je op die manier geen haat kunt koesteren tegenover die landen.
US Servas Inc.
11 John Street, Room 407
Newe York, NY 10038-4009
Tel.
(212) 267-0252
Fax. (212) 267-0292
info@servas.org
www.usservas.org

 

Zondag 7 oktober - Sightseeing in Salt Lake City.
Het is zondag, de meeste mensen in het huis slapen lekker uit. Dat is echter niet aan mij besteed, ik probeer bij te blijven met m'n dagboek. Na een uitgebreid ontbijt trekken we te voet naar de Downtown Area. Eerst zoeken we het Capitool van Utah op. Het is een typisch neoclassisistisch gebouw en ik denk dat als je er een gezien hebt, dat je ze dan allemaal gezien hebt. In ieder greview : dit is m'n eerste en ik kan het nog vol bewondering aangapen. Langs de trappen staan wat standbeelden en ook een bronzen beienkorf, symbool voor Utah's industrie. Het levert mooie plaatjes op. Van hieruit hebben we een mooi overzicht over de stad. We kijken recht in Mainstreet, die kaarsrecht van ons wegloopt, tot hij opgaat in de onduidelijkheid aan de horizon. Er is weinig hoogbouw in Salt Lake City. Het is een jonge stad, die tot ontwikkeling kwam nadat de auto al was uitgevonden. Modern stadsvervoer en geen gebrek aan land zorgden ervoor dat de stad zich uitbreidde in de breedte en niet zoals bv. in New York, in de hoogte. We lopen de heuvel weer af en komen bij Temple Square, zowat het symbool van de stad. Er staat een rijzige kerk, het Mekka van de Mormonen. De zes torentjes kan je van overal in de stad zien. Het heeft iets weg van het typische Walt Disney kasteel, maar het is vooral een stukje architectuur dat gezien mag worden. Er is dit weekend een van de twee jaarlijkse conferenties voor Mormonen. Het is dan ook erg druk rond Temple Square. De Mormoon zou typisch steeds een wit hemd dragen en wel zeven vrouwen hebben. Het eerste klopt, de mensen zijn allemaal netjes gekleed, maar het tweede blijkt een beetje achterhaald, veelwijverij wordt in Utah echter wel gedoogd. Er lopen ook veel jonge mensen rond, het spreekt hen duidelijk aan. We lopen om de tempel heen en wandelen nog wat door de stad. We springen nog even binnen in het Tourist Information Centre en vragen hoe we morgen het beste uit de stad kunnen fietsen. Het lijkt niet zo'n makkelijke vraag, want twee mensen beginnen te bellen, de een naar de Highway Patrol, de andere naar een uitgever van een fietsmagazine. We kregen natuurlijk twee verschillende antwoorden, maar toch ook wel een beetje een beter beeld van hoe het op een veilige manier kan.
Eénmaal terug thuis schrijven Marco en Chantal hun kaartjes en daarna gaan we winkelen. We hebben onze gastheren beloofd om vanavond typisch Nederlands eten klaar te maken, we gaan op zoek naar de ingrediënten. Het wordt erwtensoep met worst en spek en zuurkoolstomp. Terwijl Chantal al wat met het eten begint gaan Marco en ik nog op zoek naar wat fietsenwinkels. We zijn op zoek naar onderdelen, maar jammergenoeg zijn die winkels op zondag niet open. In een grote boekenwinkel vinden we wel nog een oefenboek spaans in veertig lessen. Als ze elke dag een oefening maken, dan spreken ze net op tijd spaans om bij de grens in 't echt te oefenen ...



Maandag 8 oktober - We proberen uit Salt Lake City te fietsen
We staan met z'n allen vroeg op. Wij om in te pakken, Pamela om te gaan werken, Dimitri loopt nog school en Willy moet voor observatie en onderzoek binnen in het ziekenhuis. Na het nemen van wat foto's volgt het afscheid. Via brede lanen fietsen we de stad zuidwaarts uit. Marco gaat nog bij een paar fietsenzaken langs, hij heeft shifters nodig. Chantal voelt zich vandaag een beetje ziek, we passen ons tempo aan. Vanaf de middag komen we echt op drukkere wegen terecht. Vooral de zwaardere vrachtwagens jagen ons schrik aan. De vele dikke banden maken zo'n hels kabaal dat we er lichte hoofdpijn van krijgen. Tegen 17u30 vinden we in Orem een plekje om te klamperen in het Springwater Park. Het begint hard te waaien en er volgen een paar buien. Al die tijd zitten we onder een groot afdak (met verlichting). Het staat er vol met picknicktafels. Omdat we ook nog eens bang zijn dat de sprinklers straks weer hun werk zullen doen, zetten Marco en Chantal hun tent op onder het afdak, ik besluit de slaapzak uit te rollen op zo'n tafel ...



Dinsdag 9 oktober - Kamperen tussen klein struikgewas en stekelige cactussen
Het heeft vanacht serieus gestormd, ik ben een paar keer wakker geworden van de kou. Op de bergen in de omgeving ligt nu overal sneeuw. Het giet ook water als we om 7u30 opstaan. Chantal voelt zich nog niet echt beter, we zullen het rustig moeten aandoen vandaag. We fietsen verder zuidwaarts via Provo en Springville. Gelukkig fietsen we geen minuut in de regen, het is met 12°C al koud genoeg. Bij Moak Junc. fietsen we de Highway 6 op. We moeten nu de vallei omhoog fietsen. De eerste 10 km zijn serieus stijgend, daarna volgt weer een mooie afdaling. We hebben echt moeite om in de smalle vallei een geschikte kampeerplek te vinden. Bij Chicken Hollow fietsen we een gravelwegje op en kunnen de tent opzetten tussen klein struikgewas en stekelige cactussen.



Woensdag 10 oktober - We brengen het tot bij de bisschop van Price.
Vanaf de eerste minuut loopt de weg licht stijgend de vallei in. Het landschap is niet eens erg interessant, de afstanden tussen de piepkliene plaatsjes wordt steeds groter. Bij Tucker vinden we geen huizen, maar wel een mooie Rest Area. We koken er ons middagmaal en vullen de bidons bij. Het blijft stevig doorklimmen tot 7000 feet. Na de pas is het landschap totaal verschillend. De bergen zijn monumentaler en hebben sterk geërodeerde vormen. We zien grote rotsblokken delicaat balanceren bovenop de bergketen. We komen nu ook voorbij diverse grote koolmijnen (vandaar de vele grote vrachtwagens). Lange rijen volgeladen treinwagons worden soms getrokken door wel tien locomotieven. Tegen 17u30 rijden we Price binnen. We hoopten weer te kunnen kamperen in het stadsparkje, maar dit is hier verboden. We proberen het bij de kerk. We stappen het eerste het beste bureautje binnen en treffen er zowaar de bisschop van Price ! Hij twijfelt of we kunnen blijven, wil ons eigenlijk liever wegsturen (maar beseft uiteraard ook dat dit niet zo'n goeie zet is) en na een telefoontje met god weet wie, kunnen we toch blijven. We zetten de tent op een grasperkje naast de kerk. We koken ook nog de lekkerste spaghetti uit onze carriere en gaan voldaan slapen.


Donderdag 11 oktober - Tot Green River.
We willen vanmorgen heel graag gaan mailen in de bib van Price, maar die is jammergenoeg pas open vanaf 10 uur ... Op weg naar Wellington komen we voorbij een Walt Mart, een supergrote supermarkt. We kopen er onder andere zes paar sokken (elk twee) en wat koekjes. Ook in Wellington vinden we geen bib, we rijden nu verder naar Woodside. We rijden wel 50 km lang langs een monumentale bergketen. De gelaagde rots lijkt zich vrijwel loodrecht te verheffen uit het landschap. Aan de voet ervan bevindt zich telkens een hoge puinkegel. De temperatuur haalt vandaag magertjes 14°C, toch is het nog goed om te fietsen. In Woodside vinden we helemaal niks, we raken een beetje door ons water heen, nu moeten we wel Green River halen. We klimmen nog een paar keer over kleine bulten in het landschap, maar het gaat toch grotendeels bergaf tot Green River. In het kleine stadje zijn heel wat (dure)campings, maar daar zijn we echt niet naar op zoek. Ook bij de State Campground zouden we nog 12 dollar moeten betalen ! We rijden dan maar de stad uit, tot waar het Public Land begint. We zetten de tent op in een uiterst woestijnachtig gebied. De banden zakken diep weg in het mulle stof ... Het is bewolkt en opvallend windstil. We kunnen koken op een betonnen ligger van een viaduct, die hier middenin het niets ligt. Als we aan het opruimen zijn vallen de eerste regendruppels en waait de kaarslantaarn plots uit. Vanuit het niets waait plots een krachtige wind van over de heuvel. We zijn plots omgeven door een wolk van snijdend stof en gruis. De tent krijgt het hard te verduren. Terwijl ik de lijntjes van de tent opspan, hoor ik plots het zeildoek scheuren. Een gebroken tentstok steekt dwars door het tentzeil heen ! Aw ! Marco komt me snel ter hulp. De tent gaat nu nog gemakkelijker plat ! We schuiven een versterking over de gebroken stok en tapen het stukje aluminium vast. De rukwinden gaan nog steeds hard tekeer. Maar de lijntjes brengen toch nog redding, de tent staat nu toch een flink stuk steviger. Als ik de tent inga ligt er overal een dikke laag stof. Ook dat nog ... Met een doek veeg ik alles een beetje aan de kant, de rest is voor morgen. Na een windstille periode komen de rukwinden terug. Soms valt er ook wat regen of komt een stofvlaag tegen de tent opvliegen. Rond 1 uur in de morgen is de storm voorbij. Als ik de tent uitkruip en de lijntjes en haringen controleer zi er zelfs geen wolkje meer aan de lucht en zie ik alleen nog Utah's mooie sterrenhemel ...

In een volgende nieuwsbrief lees je hoe ik de Nationale Parken Arches, Canyonlands en Bryce bezoek ...