TERUG naar Homepage
TERUG naar de pagina over U.S.A
TERUG naar tweede deel van nieuwsbrief 9
Zaterdag
6 oktober - een dagje Salt Lake City.
Na het ontbijt bel ik nog even met Susan Binch, de plaatselijke Servas
verantwoordelijke, en maak een afspraak om 10 uur. Het is wel bijna 10 km rijden
tot bij haar huis. Ze wil eerst weten hoe ik de organisatie leerde kennen, neemt
vervolgens ook een interview af en ik vul ook nog een stapel formulieren in. Het
is al 12 uur als ik terugfiets naar het centrum van de stad. Pamela is met Marco
en Chantal gaan shoppen. Eénmaal weer verenigd, stappen we met z'n allen in de
wagen en rijden naar het Utah College of Massage Therapy (www.ucmt.com).
Willy en Pamela komen hier praktisch iedere week genieten van een massage en
willen die ervaring graag delen met ons. Ik krijg de mest hippe meid van de
school toegewezen (piekjes in d'r haar, een oranje jeans met gele
tennisschoenen). De hele behandeling is echt wel deugddoend en relaxerend, het
uur is zo om ! Daarna halen we Willy's camionette op en rijden met de fietsen
naar een fietsenzaak, 10 mijl verderop. Marco heeft een nieuwe voorband nodig,
ik plakkertjes en kettingolie. In een buitensportzaak koop ik me ook nog een
lantaarntje op dikke lang brandende kaarsen en een inox bord, dat ik ook als
deksel kan gebruiken op de kookpotten. We maken bij thuiskomst ook nog Mexicaans
eten klaar
Wil je meer weten over Servas ?
Servas is een organisatie die mensen verenigt onder het motto Open Doors - Open
Minds, ter bevordering van de wereldvrede. De hoofdidee is dat als je vrienden
hebt in andere landen, dat je op die manier geen haat kunt koesteren tegenover
die landen.
US
Servas Inc.
11 John Street, Room 407
Newe York, NY 10038-4009
Tel. (212)
267-0252
Fax. (212) 267-0292
info@servas.org
www.usservas.org
Zondag
7 oktober - Sightseeing in Salt Lake City.
Het is zondag, de meeste mensen in het huis slapen lekker uit. Dat is echter
niet aan mij besteed, ik probeer bij te blijven met m'n dagboek. Na een
uitgebreid ontbijt trekken we te voet naar de Downtown Area. Eerst zoeken we het
Capitool van Utah op. Het is een typisch neoclassisistisch gebouw en ik denk dat
als je er een gezien hebt, dat je ze dan allemaal gezien hebt. In ieder greview
: dit is m'n eerste en ik kan het nog vol bewondering aangapen. Langs de trappen
staan wat standbeelden en ook een bronzen beienkorf, symbool voor Utah's
industrie. Het levert mooie plaatjes op. Van hieruit hebben we een mooi
overzicht over de stad. We kijken recht in Mainstreet, die kaarsrecht van ons
wegloopt, tot hij opgaat in de onduidelijkheid aan de horizon. Er is weinig
hoogbouw in Salt Lake City. Het is een jonge stad, die tot ontwikkeling kwam
nadat de auto al was uitgevonden. Modern stadsvervoer en geen gebrek aan land
zorgden ervoor dat de stad zich uitbreidde in de breedte en niet zoals bv. in
New York, in de hoogte. We lopen de heuvel weer af en komen bij Temple Square,
zowat het symbool van de stad. Er staat een rijzige kerk, het Mekka van de
Mormonen. De zes torentjes kan je van overal in de stad zien. Het heeft iets weg
van het typische Walt Disney kasteel, maar het is vooral een stukje architectuur
dat gezien mag worden. Er is dit weekend een van de twee jaarlijkse conferenties
voor Mormonen. Het is dan ook erg druk rond Temple Square. De Mormoon zou
typisch steeds een wit hemd dragen en wel zeven vrouwen hebben. Het eerste
klopt, de mensen zijn allemaal netjes gekleed, maar het tweede blijkt een beetje
achterhaald, veelwijverij wordt in Utah echter wel gedoogd. Er lopen ook veel
jonge mensen rond, het spreekt hen duidelijk aan. We lopen om de tempel heen en
wandelen nog wat door de stad. We springen nog even binnen in het Tourist
Information Centre en vragen hoe we morgen het beste uit de stad kunnen fietsen.
Het lijkt niet zo'n makkelijke vraag, want twee mensen beginnen te bellen, de
een naar de Highway Patrol, de andere naar een uitgever van een fietsmagazine.
We kregen natuurlijk twee verschillende antwoorden, maar toch ook wel een beetje
een beter beeld van hoe het op een veilige manier kan.
Eénmaal terug thuis schrijven Marco en Chantal hun kaartjes en daarna gaan we
winkelen. We hebben onze gastheren beloofd om vanavond typisch Nederlands eten
klaar te maken, we gaan op zoek naar de ingrediënten. Het wordt erwtensoep met
worst en spek en zuurkoolstomp. Terwijl Chantal al wat met het eten begint gaan
Marco en ik nog op zoek naar wat fietsenwinkels. We zijn op zoek naar
onderdelen, maar jammergenoeg zijn die winkels op zondag niet open. In een grote
boekenwinkel vinden we wel nog een oefenboek spaans in veertig lessen. Als ze
elke dag een oefening maken, dan spreken ze net op tijd spaans om bij de grens
in 't echt te oefenen ...
Maandag 8 oktober - We proberen uit Salt Lake City te fietsen
We staan met z'n allen vroeg op. Wij om in te pakken, Pamela om te gaan werken,
Dimitri loopt nog school en Willy moet voor observatie en onderzoek binnen in
het ziekenhuis. Na het nemen van wat foto's volgt het afscheid. Via brede lanen
fietsen we de stad zuidwaarts uit. Marco gaat nog bij een paar fietsenzaken
langs, hij heeft shifters nodig. Chantal voelt zich vandaag een beetje ziek, we
passen ons tempo aan. Vanaf de middag komen we echt op drukkere wegen terecht.
Vooral de zwaardere vrachtwagens jagen ons schrik aan. De vele dikke banden
maken zo'n hels kabaal dat we er lichte hoofdpijn van krijgen. Tegen 17u30
vinden we in Orem een plekje om te klamperen in het Springwater Park. Het begint
hard te waaien en er volgen een paar buien. Al die tijd zitten we onder een
groot afdak (met verlichting). Het staat er vol met picknicktafels. Omdat we ook
nog eens bang zijn dat de sprinklers straks weer hun werk zullen doen, zetten
Marco en Chantal hun tent op onder het afdak, ik besluit de slaapzak uit te
rollen op zo'n tafel ...
Dinsdag 9 oktober - Kamperen tussen klein struikgewas en stekelige cactussen
Het heeft vanacht serieus gestormd, ik ben een paar keer wakker geworden van de
kou. Op de bergen in de omgeving ligt nu overal sneeuw. Het giet ook water als
we om 7u30 opstaan. Chantal voelt zich nog niet echt beter, we zullen het rustig
moeten aandoen vandaag. We fietsen verder zuidwaarts via Provo en Springville.
Gelukkig fietsen we geen minuut in de regen, het is met 12°C al koud genoeg.
Bij Moak Junc. fietsen we de Highway 6 op. We moeten nu de vallei omhoog
fietsen. De eerste 10 km zijn serieus stijgend, daarna volgt weer een mooie
afdaling. We hebben echt moeite om in de smalle vallei een geschikte kampeerplek
te vinden. Bij Chicken Hollow fietsen we een gravelwegje op en kunnen de tent
opzetten tussen klein struikgewas en stekelige cactussen.
Woensdag 10 oktober - We brengen het tot bij de bisschop van Price.
Vanaf de eerste minuut loopt de weg licht stijgend de vallei in. Het landschap
is niet eens erg interessant, de afstanden tussen de piepkliene plaatsjes wordt
steeds groter. Bij Tucker vinden we geen huizen, maar wel een mooie Rest Area.
We koken er ons middagmaal en vullen de bidons bij. Het blijft stevig
doorklimmen tot 7000 feet. Na de pas is het landschap totaal verschillend. De
bergen zijn monumentaler en hebben sterk geërodeerde vormen. We zien grote
rotsblokken delicaat balanceren bovenop de bergketen. We komen nu ook voorbij
diverse grote koolmijnen (vandaar de vele grote vrachtwagens). Lange rijen
volgeladen treinwagons worden soms getrokken door wel tien locomotieven. Tegen
17u30 rijden we Price binnen. We hoopten weer te kunnen kamperen in het
stadsparkje, maar dit is hier verboden. We proberen het bij de kerk. We stappen
het eerste het beste bureautje binnen en treffen er zowaar de bisschop van Price
! Hij twijfelt of we kunnen blijven, wil ons eigenlijk liever wegsturen (maar
beseft uiteraard ook dat dit niet zo'n goeie zet is) en na een telefoontje met
god weet wie, kunnen we toch blijven. We zetten de tent op een grasperkje naast
de kerk. We koken ook nog de lekkerste spaghetti uit onze carriere en gaan
voldaan slapen.
Donderdag 11 oktober - Tot Green River.
We willen vanmorgen heel graag gaan mailen in de bib van Price, maar die is
jammergenoeg pas open vanaf 10 uur ... Op weg naar Wellington komen we voorbij
een Walt Mart, een supergrote supermarkt. We kopen er onder andere zes paar
sokken (elk twee) en wat koekjes. Ook in Wellington vinden we geen bib, we
rijden nu verder naar Woodside. We rijden wel 50 km lang langs een monumentale
bergketen. De gelaagde rots lijkt zich vrijwel loodrecht te verheffen uit het
landschap. Aan de voet ervan bevindt zich telkens een hoge puinkegel. De
temperatuur haalt vandaag magertjes 14°C, toch is het nog goed om te fietsen.
In Woodside vinden we helemaal niks, we raken een beetje door ons water heen, nu
moeten we wel Green River halen. We klimmen nog een paar keer over kleine bulten
in het landschap, maar het gaat toch grotendeels bergaf tot Green River. In het
kleine stadje zijn heel wat (dure)campings, maar daar zijn we echt niet naar op
zoek. Ook bij de State Campground zouden we nog 12 dollar moeten betalen ! We
rijden dan maar de stad uit, tot waar het Public Land begint. We zetten de tent
op in een uiterst woestijnachtig gebied. De banden zakken diep weg in het mulle
stof ... Het is bewolkt en opvallend windstil. We kunnen koken op een betonnen
ligger van een viaduct, die hier middenin het niets ligt. Als we aan het
opruimen zijn vallen de eerste regendruppels en waait de kaarslantaarn plots
uit. Vanuit het niets waait plots een krachtige wind van over de heuvel. We zijn
plots omgeven door een wolk van snijdend stof en gruis. De tent krijgt het hard
te verduren. Terwijl ik de lijntjes van de tent opspan, hoor ik plots het
zeildoek scheuren. Een gebroken tentstok steekt dwars door het tentzeil heen !
Aw ! Marco komt me snel ter hulp. De tent gaat nu nog gemakkelijker plat ! We
schuiven een versterking over de gebroken stok en tapen het stukje aluminium
vast. De rukwinden gaan nog steeds hard tekeer. Maar de lijntjes brengen toch
nog redding, de tent staat nu toch een flink stuk steviger. Als ik de tent inga
ligt er overal een dikke laag stof. Ook dat nog ... Met een doek veeg ik alles
een beetje aan de kant, de rest is voor morgen. Na een windstille periode komen
de rukwinden terug. Soms valt er ook wat regen of komt een stofvlaag tegen de
tent opvliegen. Rond 1 uur in de morgen is de storm voorbij. Als ik de tent
uitkruip en de lijntjes en haringen controleer zi er zelfs geen wolkje meer aan
de lucht en zie ik alleen nog Utah's mooie sterrenhemel ...
In
een volgende nieuwsbrief lees je hoe ik de Nationale Parken Arches, Canyonlands
en Bryce bezoek ...