TERUG naar Homepage

TERUG naar de pagina over U.S.A

TERUG naar eerste deel van nieuwsbrief 9

Dinsdag 2 oktober - Utah binnen zonder het te merken !

We rijden pas tegen 10u30 Cokeville uit. Doordat we uitgebreid ontbeten (warme oatmeal, muesli en een gemaakt) en daarna nog een telefoontje moesten doen en ook nog naar het postkantoor reden, raakten we zo traag op dreef. Via de erg rustige en landelijke '231' rijden we eerst naar Sage Creek Junction. We kunnen bijna de hele weg met drie naast elkaar fietsen, zo rustig is het. De weg neemt de licht glooiingen van de uitlopers van een gebergte dat de grens vormt met Idaho en Utah. Eenmaal bij de splitsing beseffen ze dat we ongemerkt Utah binnenreden. We koken er noodles met pastasaus en wikkelen de brei in de zelfgemaakte tortilla's. Alhoewel we het heel lekker vinden, stellen we vast dat echte tortilla's nog een ietsje anders smaken. We rijden nu naar Randolph, we hopen er inkopen te kunnen doen. Er is wel een Highschool, postkantoor en gerechtsgebouw, maar de kleine Country Store (kruidenierszaak) bevindt zich een halve mijl buiten het stadscentrum. Een bib is er niet. We wagen onze kans in de Hogeschool. We kunnen het computerlab gebruiken, als we nog een half uurtje geduld hebben is de school afgelopen. We hebben pech, want hotmail is geblokkeerd. Om toch te kunnen mailen moeten we een Yahoo-account aanmaken. Als we willen inkopen bij het winkeltje, blijkt dit enorm duur. Het simpelste brood blijkt algauw 140 Bfr. te kosten ! We kopen dan maar 12 tortilla's voor 1.49 dollar. Op de weg naar Woodruff wenkt de chauffeur van een tegemoetkomende wagen ons met vreemde gebaren. Hij haalt uit een kartonnen doos, die op de passagierszetel staat, drie ijsjes te voorschijn. Nog voor we goed en wel 'Thanks' gezegd hebben scheurt hij er alweer vandoor. Kunnen we dit wel vertrouwen ? En waarom zou zo iemand ijsjes in z'n wagen liggen hebben ? Na nog meer van dat soort vragen besluiten we het toch maar op te eten voor het smelt ...

In Woodruff brengt een motorrijder ons tot bij een parkje rond de kerk. Het gras lijkt ons echter te groen om erop te kamperen. Er zitten weer van die sprinklers, die ons 's nachts wel eens het leven zuur zouden kunnen maken. Maar ook in het parkje bij de Town Hall zitten er van die tuinsproeiers. We sluiten de hoofdkraan af en hopen ze zo buiten werking te stellen. Van onze laatste bloem maakt Marco een soort platte broodjes, die zijn voor morgenachtend.

Woensdag 3 oktober - Afzien op een naamloze pass.

Van zodra we de weg '39' oprijden zien we dat er geklommen zal moeten worden. De weg loopt recht naar de bergen toe en het vervolg ervan is niet duidelijk. Het klimt geleidelijk aan in een vallei van gele en typische Utahrode rotsen. We maken eindelijk weer wat foto's. De weg klimt verder met zo'n drie procent. De wind komt hevig opzetten, het vertraagt ons ritme nog meer. Na elke bocht denken we een nieuwe top te zien, maar ook tegen 12 uur zijn we nog steeds niet boven ! We besluiten eerst nieuwe krachten op te doen, om met verse moed verder te fietsen. De weg maakt een paar lange bochten, de uitzichten worden steeds wijder. Het einde komt maar niet in zicht ! Tegen 14u30 komen we bij een bord Monte Cristo, waarvan we denken dat het de top is. We zetten er een kop chocolademelk en tanken nog wat calorieën. Eenmaal weer op de fiets blijkt het toch nog verder te klimmen., Na het bord Mt. Mc Kinnon 9081 ft (2751 meter) vat de afdaling aan. We hebben nog maar 38 km gefietst, allemaal bergop ! Het landschap ziet er nu weer een ietsje anders uit. Het is er een van grillige bergen en fleurige herfstkleuren. In de verte, op meer dan 80 km, zien we een flardje van het Great Salt LAke, bij Salt Lake City ! Het is nu zalig afdalen voor een heel eind. In deze vallei zijn heel wat jagers actief, de bermen zijn ingenomen door campers en vuile barakken. We kunnen weer eens kamperen op een Forest Campground.

Tijdens het opruimen van de kookspullen duikt een koppel wasberen op uit het donker. Het zijn mooie en liefogende beestjes. Hun ogen lichten oranje op in het schijnsel van onze zaklampen. Ze hebben de gestalte van een flinke kat, onze aanwezigheid maakt hen helemaal niet bang. We jagen ze een eerste keer weg. Ze keren echter schoorvoetend terug en snuffelen rond de tent. Marco en Chantal hebben ervaring met vergelijkbare Rancoons in Australie, ze beginnen stenen te gooien. Maar ook rond 1 uur, als we al slapen keren ze nog terug. Ze hebben Chantals voortas al opengeprutst, op het moment dat we ze weer de bush injagen. Een uur later zijn ze er nog eens, er zitten er nu die rond de fietsen. Ik ga ze achterna en maak akelige geluiden. Ze keren niet meer terug ...

Donderdag 4 oktober - Naar een Servas-gezin in Ogden.

Vanmorgen slapen we een half uurtje langer. En omdat we geen brood hebben en wel de tijd, bakken we pannenkoeken. De dalende weg volgt nog even kronkelend de smalle vallei. Na twintig minuten komen we in een brede open vlakte, met aan het einde een doorlopende bergketen. We zien niet echt in hoe we daarover komen zonder te klimmen. Het kleine dorpje Huntsville heeft een gigantische moderne bibliotheek. Er zijn weer heel wat nieuwe mails te lezen en ik kan eindelijk weer eens een nieuwsbrief versturen ...

Tegen 2 uur eten we in het stadspark onze laatste tortilla's op. Dan fietsen we naar Ogden. De weg loopt om een reservoir heen. Het is een soort uitgestrekte natuurlijke kom, die het hele jaar door voor water zorgt voor mens en landbouw. We vermoeden dat het uitsluitend gevoed wordt door het smeltwater van sneeuw uit de omliggende bergen. Aan het einde duiken we de Ogden Canyon in. De grillig geërodeerde rotsen in mooie kleuren zijn diep doorsneden door een smal en snelstromend riviertje. In Ogden doen we wat basisinkopen en gaan dan op zoek naar onze Servas-host. Het blijkt toch nog meer dan 10 km fietsen, we moeten ook heel lang zoeken om het huis te vinden. De oorspronkelijke Servas-host blijkt door een uitwisselingsproject in Hongarije te zitten. We worden verwelkomd door een Hongaarse vrouw, die een jaartje in hun huis doorbrengt. Eva blijkt hier engelse les te geven, er is dus niet eens een taalprobleem. Na de verkwikkende douche, maken we pizza's klaar en ook groententaart. Er is veel te bepraten, we kijken in fotoboeken, kaarten en folders en gaan pas heel laat slapen ...

Vrijdag 5 oktober - Nu naar Salt Lake City.

Rond 7 uur zwaaien wij het lerarengezin uit en kunnen we aan het ontbijt beginnen. We maken wentelteefjes, met chocolademelk. Het nog vroeg in de morgen als we de deur van het huis achter ons dichttrekken. (In België zou zoiets toch moeilijk denkbaar zijn, niet ?) Dan gaan we in het plaatselijke AAA-kantoor wat kaarten ophalen ; Utah, Salt Lake City, Arizona en Nevada. Via de '89' fietsen we richting hoofdstad van Utah. Langzaam wakkert de wind aan en ter hoogte van Weber Canyon is de zijwind zo sterk dat fietsen stilaan onmogelijk wordt. Vooral als er een grote vrachtwagen passeert, kom je even in een soort vacuüm terecht, het brengt je wat uit balans en eenmaal het logge ding voorbij is, krijg je weer de volle laag ! Gelukkig houdt het verderop gewoon op, het zou erg moeilijk vol te houden zijn.

We doen inkopen in een Target Store en fietsen Salt Lake binnen. Ik telefoneer er naar Sussan Binch, de coördinator van Servas. Het lijkt me namelijk een goed idee om ook lid te worden van de organisatie. Net als we weer willen vertrekken bemerk ik een hele resem doornen in de beide buitenbanden. Ik verwijder er 8 vooraan en 3 achteraan ! Sommige zitten heel diep, effen met het rubbervlak, andere gelukkig slechts een millimeter diep. Ook bij Marco en Chantal zitten er heel wat van die ondingen. Chantals voorband is onmiddellijk lek en terwijl we die maken, neemt ook de bandenspanning in mijn voorband voelbaar af. Op twee verschillende plaatsen zijn er petieterige gaatjes. Net omdat ze zo klein zijn neemt het veel tijd in beslag om ze te vinden. De kok van een grieks restaurant brengt ons gratis cola en ook wat frietjes en een brochette. Dat is nog eens leuk lek rijden ! Pas na anderhalf uur kunnen we weer weg. En ook Chantals achterband loopt erg langzaam leeg. Gelukkig zijn we nu dicht bij hun Servas-gezin.

Marco vraagt of er ook plaats is voor mij en het kan. Ik ben er wel blij om, op die manier kan ik Salt LAke city goed bezoeken en leer ik ook nog nieuwe mensen kennen. We gaan nog uit eten in een Bangladees restaurant. Daarna rijden we per auto door de stad. Willy is glaskunstenaar en wil ons een paar van zijn realisaties tonen. We zien achtereenvolgens een glazen brug tussen twee gebouwen (eentje wordt nu gebruikt als hoofdkwartier voor de Olympische Winterspelen van 2002), hij toont ons ook nog een scheidingswand in loodglas binnenin een Italiaans restaurant en een muur met een sculptuur en glasvezel-lichtaccenten voor een telefoonmaatschappij. NA een kop thee gaan we eens vroeg slapen.

Lees verder