Portugal wordt het volgende land in het rijtje.  Het is een land met een rijke cultuur, geen wonder ook, want de ontdekkingsreizen hebben hen grote rijkdom verschaft.  Ik vloog op Porto, kuststad bekend om z’n portwijn, aan de Douro. Ik wilde het gebied ‘Tras Os Montes’ wel eens bezoeken, in het Noordoosten van Portugal en dicht tegen het Spaanse Galicië aan.  De horloge die de tijd van het leven wegtikt is er toch wel een paar honderd jaar stil blijven staan.  Boeren hanteren er nog ezels om het land te bewerken en mensen putten er nog steeds water voor dagdagelijks gebruik.  Maar verrassende vaststelling : bijna elk huis, hoe klein ook heeft een televisieantenne op het dak – die vooruitgang toch.  Vervolgens bezoek ik, naar het zuiden fietsend, de ene interessante stad na de andere : Coimbra, Tomar, Batalha, Pombal e.a., terwijl ik aan de grens met Spanje pittoreske vestingstadjes ontdek.  Uiteindelijk bezoek ik in Lissabon nog de Wereldtentoonstelling.  Maar als ik de balans opmaak van m’n reis was dit allerminst het belangrijkste deel ervan …

M’n volgende bestemming mocht op z’n minst wat minder warm zijn … en dus koos ik voor meer noordelijke landen.  De Baltische Staten leken me wel aantrekkelijk, want de muur was reeds 10 jaar gevallen, zoiets moet toch verandering teweeg brengen. M’n fietsreis begon in Berlijn, waarna ik richting Polen reed.  Zo ‘pedaleerde’ ik verder door Litouwen, Letland en Estland, richting Sint-Petersburg.  Na een uitgebreid bezoek aan die stad (die meer dan een aanrader is !) fietste ik verder (of moet het zijn terug ?) naar Helsinki.  Daar nam ik de boot terug naar Rostock en vanwaar het met de trein terug ging naar m’n woonplaats.

Niets is leuker dan het halve voorjaar te zitten plannen aan een korte fietsvakantie.  Internet kwam eraan te pas, en een halve bibliotheek boeken, heel wat informatieve brochures, verschillende kaarten en enkele leuke reisverhalen ; het passeerde allemaal de revue.  Ik zou eindelijk gaan fietsen in Wales !   Maar de weergoden oordeelden daar anders over en daarom vloog ik midden mei in extremis met een last minute naar Almería.  Het lag in m’n bedoeling de Alpujarras te gaan ontdekken, een streek ten zuiden van de Sierra Nevada.  Prachtige bergdorpjes vind je daar en de streek is ook bekend om z’n hammen.   Verder fiets ik nog door een ingeslapen stukje Andalusië naar Malaga en keer terug met de bus naar Almería.

Maar tijdens m’n groot verlof wilde ik toch weer een serieus stuk fietsen : van bij me thuis tot in Istanbul.  Eerst volgde ik de Donau door Duitsland en Oostenrijk, waarlangs zoveel mooie kunststeden liggen.  Verder fietste ik op 200 km doorheen drie Europese Hoofdsteden : Wenen, Bratislava en Budapest.  Dan verliet ik de Donau om door de poesta te gaan fietsen tot Debrecen, waarna de grens met Roemenië al in zicht kwam.  De Roemeense Karpaten vond ik leuk en afwisselend, al merk je wel dat de mensen het niet erg breed hebben.   Door het breken van m’n fietskader kon ik de geplande route doorheen Bulgarije niet volgen.  Maar toen eenmaal de fiets hersteld was, kon ik via de kust toch verder fietsen tot in Turkije.  Istanbul was verschrikkelijk om in te fietsen, de drukte en chaos waren opmerkelijk, maar wat een mooie stad! 

Terug